De eerste kilometers zijn steil en zwaar maar we slaan er ons door.  Grote man ’s nachts, grote man ’s ochtends. Bij het eerste dorpje dat we op onze weg tegenkomen, houden we even halt. Hier zou ik kunnen wonen. Zo kalm, zo mooi, zoveel eeuwenoude boerderijen die wachten op een nieuwe eigenaar.  Op de enige weg die door het  dorp loopt, komt een dame met kruiwagen al zingend aangelopen. Ze is een plant gaan uitschuppen in het bos... deze had ze nog niet.  Madame is een Parisienne pur sang maar vindt het hier de max.

In Saint Goussaud ga ik naar de “lanterne des Morts” – dit gedenkteken staat in alle gidsen - en daarna naar de kerk. Gaby heeft me net gevraagd een kaarsje te branden... per grote uitzondering is de kerk zelfs open... het kaarsje kan ik niet aansteken omdat de stekjes vochtig zijn. Miljaar! Gelukkig heeft Frankie een aansteker mee.

Na een halfuurtje wandelen, besluiten we in een weide te siësten.  Het vergezicht dat we hier krijgen, is adembenemend. We zijn het er roerend over eens dat dit het mooiste uitzicht is dat we tot nu toe op onze tocht hebben gezien. We kunnen onze ogen niet geloven: zo indrukwekkend!  Bij zo’n landschap voel ik me zo klein en krijg ik hetzelfde gevoel als bij de ochtendmis in Vézelay... maar dan al siëstend.  Alleen Alfonds Daudet zou in zijn “Lettres de mon moulin” een patertje kunnen beschrijven dat al siëstend zijn hemel verdient... als God in Frankrijk... zo voelen we ons. Velen Fransen voelen zich goddelijk, maar dat is weer helemaal iets anders.

We overnachten met onze Jackson five in de Ferme de la Bresse. We zitten samen op het grasveld van onze gîte à la ferme. Onze biertjes worden opgediend in een icepack en de geuren die de kok uit de keuken op ons af laat komen, zijn héél veel belovend.  Kent u “Le jugement du fol” van François Rabelais?  De postbode diende te betalen voor de geuren van de keuken, met het geluid van zijn muntstukken. Ik wil gerust écht muntstukken betalen voor meer dan alleen de geur!