Vandaag hebben we bewust een kortere tocht gepland.  We kunnen dus ten volle genieten van de luxe van ons hotel.  Ik neem deze ochtend terug een bad! Een ontbijt hadden we niet besteld wegens té duur.  In de bar rechtover het hotel nemen we een véél goedkoper ontbijt.  Ook Fons, Jef en hun familie zijn hier.  We maken de tijd om kennis met hun echtgenotes en dochters. Ze lassen nog een extra dagje in met de familie... ondertussen kunnen ook hun pijnlijke voeten en benen rusten. Ik raad hen aan om eens een ricarreke te drinken tégen de ontsteking maar verwittig wel dat het is zoals met een doosje antibiotica... je moet de verpakking volledig opgebruiken!

Bij het verlaten van Saint-Amond meen ik een fatamorgana te zien.  Een bord kondigt aan dat we binnenlopen in... ORVAL.  Hier?  In Frankrijk?  Mensen die me kennen, weten dat ik iets heb met deze speciale plek (én inderdaad – in tweede instantie - ook met zijn bier). Bekijk zeker het fimpje van de Orvalbedevaart op http://www.walks.be/preparatory-walks/orval/.

Gedurende onze hele tocht hinkelen we letterlijk tussen de plassen over veld- en boswegen. Via een héél oud brugje lopen we naar een watermolen waar we even stoppen om onze broodjes op te eten. Treuzelen mogen we niet doen... later vandaag zou het gaan onweren en we willen koste wat het kost onze schoenen droog houden.   We hebben onze tocht aangevat via de “Compostela-route” maar zijn toch overgeschakeld naar de GPS en zijn blij uiteindelijk Le Châtel te bereiken via een prachtig veld vol klaprozen.

Zoals gisteren afgesproken, moet ik de eigenaar bellen bij aankomst.  Zelf is hij niet in zijn hotel, straffer nog, er is niemand. Geen personeel, geen andere gasten. Niemand. Alles is potdicht. Het hele dorp is doods, eh oui une fois de plus il n’y a rien.
Via de telefoon leidt hij me door de gangen van dit spookhotel naar onze kamer.  Op de tafel staat een koeltas met ons “dîner”. Het ontbreekt ons eigenlijk aan niets, deze ochtend kocht ik buiten onze klassieke broodjes en salami ook stiekem een klein flesje Pastis. Kwestie van het water drinkbaar te maken. Feitelijk is het geen slechte zaak om eens “huisarrest” te hebben... verplichte rust.