Onderweg naar Sauveterre-en-Béarn komen we verschillende dorpjes tegen op de kam van een heuvel of in het dal. We zijn uiteindelijk net voor de Pyreneeën. Ze zijn zeker allemaal ooit al door  “Jiëseke” bezocht aangezien ze hebben allemaal dezelfde smaakloze neo-weet-ik-veel-wat-voor-onstijl-kerken hebben... maar wat me opvalt zijn de afzonderlijke kerkhoven voor protestanten. Ze zijn buiten de gewone kerkhoven - én meer zelfs - buiten de dorpskernen gesitueerd. Hebben ze zelf gekozen om daar hun graf te hebben of is het de “goegemeenschap” die het hen heeft opgedrongen? Een “rustplaats” mag het zeker niet zijn. Ooit wordt hun strijd verder gezet! 
Zouden beide gemeenschappen van pilaarbijters ooit begrepen hebben dat we allemaal ontsprongen zijn uit én zullen rusten in dezelfde Heer? Zelfs een gelovige Vrijdenker als ik ben daarvan overtuigd. Waarop wachten ze om enig credibiliteit (vertaald: geloofwaardigheid) te geven aan hun “geloof” (vertaald: la foi)?

Als ware het een vervolg van m’n gedachten... een beetje verderop is er een optekening aan een huisje: “Pelgrim van over héél de wereld... je zal de wereld kennen, zonder dat de wereld u zal kennen”. Het is zeker koren op dezelfde molen.

In Sauveterre besluiten we te dejeuneren. We hebben inderdaad stilaan meer dan een paar aangename Franse gewoontes overgenomen: dejeuneren. Bij de stompzinnigen heet dit lunchen. Je moet inderdaad enig flegma hebben om aan een dejeuner te beginnen! We installeren ons aan een perfect tafeltje onder de platanen vlak voor de “Mairie”. Zonder enige interesse in het menu bestellen we losjes weg “le menu du jour, deux fois” ... het spreekt voor zich dat we het van ver aandachtig bestudeerden en de winst-ratio’s van de uitbater in overweging namen... maar toch... we bestelden. En gelijk hadden we! Alweer een voorbeeld van wat ze hier wél kunnen en op veel plaatsen niet willen kunnen. Op het terras worden we aangesproken door Fernand, een Brusselaar die naar eigen zeggen na twee camino’s hier zijn haven heeft gevonden én... over veertien dagen terug vertrekt met zijn hond Para... ook naar eigen zeggen.

We verlaten de middeleeuwse stad langs de oude torens en omwallingen en beginnen aan een tocht die geen einde blijkt te hebben. Ik wordt spijtig genoeg gestoord door een sms van m’n buurvrouw die me de totale onkunde aanklaagt van de syndicus die we hebben aangesteld voor het beheer van ons gebouw in Tervuren. Ik raak woest van frustratie en onmacht... waarom gehoorzamen die mensen niet gewoon en doen ze niet eenvoudigweg waarvoor we ze te veel betalen? Al negen maanden zeg ik hen wat ze wanneer moeten doen! Ik werk m’n woede uit op de bergen, povero Frankie moet het uitzweten. Ik bries en storm over bergen en heuvels. De rotzakken hebben mijn sereniteit gestolen... en daarvoor zullen ze betalen. Dit is de enige munt die deze lui kennen.

Bij het binnenkomen van  Saint-Palais klokken we af op 38 kilometer op meer dan gewoon heuvelend terrein... sterke prestatie. Uiteindelijk zijn we verder dan we hadden verwacht maar we zijn blij. We doen op 2 dagen wat anderen op 3 dagen zouden doen. We halen de obligate stempel bij de dienst toerisme en drinken een meer dan verdiende pint. Na een goede snack – indien men een goed middagmaal heeft gehad, hoeft men geen dik diner – lopen we naar ons gastenverblijf. Morgen dikke etappe, laatste tocht in Frankrijk... Saint-Jean-Pied-de-Port.