Hoe hilarisch kan het zijn om samen met Frankie sandalen te kopen – dé meester in footware van Tervuren? We bestuderen het uitstalraam van een “goede zaak” en besluiten binnen te  gaan, een plastic zak van “shoepas – Tervuren” in de hand. Frankie zegt met zekerheid... deze moet je kopen. In de winkel ontpopt onze Frankie zich onmiddellijk terug tot verkoper eerste klas.  Het duurt geen twee minuten alvorens ik stapels schoenen voor me heb, maar als klant moet ik het duel van twee topschoenverkopers laten voorgaan. Ik sta met twee verschillende modellen in de hand en zou graag nog wat info hebben maar daarvoor hebben ze geen tijd! Madame roept haar dochters, men vergelijkt merken, ze bestuderen (zaken)cijfers en verkoopstrategieën. Deze vaudeville is gewoon geld waard.

De stad zelf is niet echt de moeite. Heel de familie “margi” blijkt hier te wonen. Frankie schudt een van de beste oneliners ooit uit zijn mouw: ”Voor een stad waar niets te bezoeken is, is er wél veel te zien!”. En zo is dat. Op het terrasje aan het stadhuis ontmoeten we Geraud de Saintefeu terug. Hij loopt al een tweetal weken mee. Philippe Walqueme “Walkman” vervoegt ons. Het wordt een gezellige boel! Dineren doen we bij de Chinees... vermoedelijk de laatste voor we terug aan tafel schuiven bij Wis in Tervuren!