We slenteren over de markt en gaan de winkelstraat door onderweg naar de énige plaats waar we hier in Perigueux kunnen ontbijten: bakkerij Firmin!  Zou Frankies vader dan na 40 jaar terug zijn oud beroep hebben opgenomen? Eliane betaalt ons een schotel vol croissants, pain au chocolat ou aux raisins. In een deugddoend zonnetje ontbijten we op het terras en laten we de drukte van de markt aan ons voorbij gaan.

Na het ontbijt is het hoog tijd om de Saint-Front kathedraal te bezoeken. Gisteren liepen we wel even  binnen om een stempel te halen maar tijd voor een bezoek hadden we toen niet. Het is alles bij elkaar genomen een eclectisch bouwwerk. Sommige stukken dateren uit de gotische periode, maar een 150 jaar gelden vervolledigde men het geheel met een aantal koepels in neo-Byzantijnse stijl. We hadden van de heilige Saint-Front nog nooit gehoord en weten dus ook niet waarvoor de brave man werd gecanoniseerd. Een glasraam stelt de heilige voor die heidense beelden omverwerpt. Wel wel, verdient dit een heiligenstatuut? Zouden ze in Rome ook een driesterrengeneraal maken van zij die heilige huisjes omverwerpen? Verder is de notenhouten preekstoel en vooral het gigantische barokke retabel wel echt de moeite. In een verborgen hoek van de kathedraal is zelf een zijkapel gewijd aan de Heilige Jacobus. Het is een heel sobere kapel met een eenvoudig altaar en één houten beeld van de heilige. De soberheid van het geheel bevalt ons véél meer dan de grandeur van de kathedraal. Bij het verlaten van de kapel zet het gigantische orgel aan met een een melodie die ik wél herken maar niet kan thuisbrengen. Een paar minuten later overstemt een sopraan het orgelspel: “Lascia ch’io piange” van Georg Friedrich Händel (laat me wenen). Het klinkt hemels. We nemen verder nog een foto van ons Elianneke die ons voordoet hoe men een “Sainte ni Touche” pose aanneemt. Geweldig. We kruisen ook een heel “stylish-e” priester, hij lijkt wel weggelopen uit een reclamefilmpje van een of ander Parijs’ modehuis, volledig in het zwart met Polo Ralph Lauren shirt. De kleren maken de man!

Bij het verlaten van de kathedraal kuieren we verder door de straten van de oude stad. Héél de stad blijkt vol te staan met kramen allerhande. We kopen postkaarten en installeren ons op een terrasje om ze te schijven. Tegen de middag kiezen we  voor een traiteurszaak om te lunchen. We zijn lang niet gewoon om tweemaal per dag een koningsmaal te krijgen maar Lea en Firmin zijn formeel: “Jullie moeten goed eten”. We ondergaan dit met veel plezier. Als Frankrijk een “haut lieu de la gastronomie” is, dan zijn de Aquitaine en meer bepaald de Dordogne en de Périgord daarvan het kloppend hart!

Rond 13 uur valt de stad in een grote pauze... alle winkels sluiten tot 16 uur, mensen beginnen in slow-motion te bewegen. Van de bruisende stad van daarnet blijven enkel de terrasjes over. We nemen dit ritme moeiteloos over en nemen rustig op een terrasje een koffie... we hebben vandaag ten slotte een rustdag. “In de zon en uit de wind, het is daar dat je de grootste luiaard vindt”, is maar één van de spreekwoorden van Theofiel Moyaert, de grootvader van Frankie. De mens had groot gelijk maar het doet ons toch deugd. Voor we naar het hotel gaan, passeren we nog even langs een barretje waar we ons verslag en foto’s van gisteren kunnen uploaden. Wat doet een mens na zo’n dagje in de stad.. juist, een kleine "siëste"! Hoe kunnen we anders fit geraken voor het avondmaal. Lea doet wat herstellingen aan de shorten van Frankie en bevestigt met naald en draad een Sint-Jacobsteken op onze wandelpetten.

Tegen 19 uur trekken we terug de stad in. Op de “place Saint-Louis” kiezen we een restaurant waar mijn mama ons een diner trakteert. Ik had ze daarnet aan de telefoon en beval me een diner te betalen. Eh oui, sommige bevelen zijn aangenamer om uit te voeren dan andere! We eten nogmaals een supermaaltijd. Tegen 22 uur gaan we terug naar het hotel en drinken nog een biertje.