Aan een ontbijttafel zitten met acht... je zou denken een gezellige boel. Toch is het stil, we kijken allemaal angstvallig naar de donderwolken die boven La Souterraine hangen. Ze hadden het voorspeld en het zal ook zo worden. Acht mei is een feestdag in Frankrijk... de wapenstilstand van de tweede wereldoorlog wordt hier nog gerespecteerd.  Aan alle monumenten op alle dorpspleinen worden bloemen neergelegd.... en verder... wel verder is alles doods en natuurlijk gesloten.  Jour férié, oblige. We vinden bij het buitenwandelen van la Souterraine toch een bakker die ons een baguette kan verkopen en lopen richting Marsac. Na nog geen uurtje moeten we stoppen om onze poncho’s over te smijten. Even verderop schuilen we onder een bruggetje. Het giet.

De dolmen van Saint-Priest-la-Feuille laten we letterlijk en figuurlijk links liggen. Het ding ligt van de route en het regent. Op het pad dat verderloopt naar Chamborand ontmoeten we Jean-Marie. Hij is de Franse pelgrim die vertrok vanuit Mulhouse.  Deze goedlachse pater Pio look-a-like vertelt ons gezapig héél zijn levensverhaal en stelt ons gerust wat het weer betreft: “Alles wat uit de hemel valt is gezegend!” Awel merci.
In Chamborand bezoeken we de kleine kerk in een niet te bepalen neo-stijl.  De zwaluwen nestelen gewoon binnen in de kerk....Het weer wordt eindelijk beter.  Jean-Marie becommentarieert het weer met een gezegde uit de Elzas: “Straks wordt het nog zo warm dat de slakken gaan blaffen!” Schitterend!  Aan een kleine vijver heeft men een picknickplaatsje gemaakt. We eten samen met Gerry en Wilma.  We stoppen nog even aan een molen met een enorm meer. Het is nu ronduit warm. Eindelijk.