We beginnen de dag met een superklim naar “la croix de Xibraltar”. De vergezichten zijn hier gewoon machtig. De sculptuur van een Amerikaan staat er om de weerspiegeling tussen hemel en aarde te letterlijk te “verbeelden”. Inderdaad... hemel en aarde raken elkaar hier! Het voelt ook zo en zo zou het altijd moeten zijn! We dalen af naar het dorp en hebben de weg in het oog die ons straks terug helemaal naar boven stuurt. We beginnen onze tweede klim naar de kapel die daar helemaal boven staat. We doen de klim op eigen tempo... kleine stapjes rustig en soepel.. zonder stoppen tot de top.

De runderen lopen vrij, de schapen grazen ertussen... ook zij zijn totaal vrij. Je voelt je hier eigenlijk totaal deel van het geheel zonder het te kunnen omvatten.

Sinds 1833 staat dit “nieuwe” kapelletje hier... wij passeren even net zoals zovelen voor ons, en er zullen er nog véél meer langskomen, en dit ook lang nadat wij er niet meer zijn.

Bij het afdalen van deze berg vergissen we ons waardoor we een extra uurtje moeten lopen door het bos van Ostaba richting centrum. Hier komen andere wegen naar Compostella samen. Men had ons voorspeld dat het hier megadruk zou zijn... we zien geen kat. Letterlijk geen kat, hond, koe of geit, niemand of niets! Na de “lunch” moeten we nog slechts 10 km wandelen. Althans dit dachten we. Bij het verlaten van het dorp zien we de bewegwijzering die niet in kilometer wordt gegeven maar in aantal uur. Verdomme, nog bijna zes uur! En dit na de tocht die we al in de benen hadden! Het wordt écht zwaar. Doorbijten is de boodschap! De laatste kilometers doen we via de baan... we zijn het écht moe en willen zo snel mogelijk in het centrum zijn.