Na een dikke twee uur lopen, merken we een bord op “Never – Magny-Cours”.  Blijkbaar is hier een circuit waarop races worden gehouden... nog nooit van gehoord.  In een klein dorpje te midden van de velden eten we onze casse croûte op de dorpel van een café.  Waarom niet binnen?  Omdat het verdorie toe is. Na een vijftal minuten komen de eigenaars toe.  Ze klagen steen en been dat het hier dood is.  Mevrouw vult onze drinkbussen en we vertrekken onmiddellijk terug.  We willen absoluut binnen zijn alvorens het begint te regenen.  In Saint-Pierre-le-Moûtier bezoeken we de kerk en gaan op het gemeentehuis ons boekje laten afstempelen.  We doen ook inkopen voor morgen.  Op 1 mei is ook in Frankrijk alles gesloten.  Nog meer gesloten dan ze meestal al altijd zijn. Op terugweg van de winkel worden we aangesproken door een ex-legionair.  Hij toont ons héél trots een foto waarop hij als 20 jarige in vol ornaat staat te pronken.  Zijn volledige familie zijn militair zegt hij.  “Mijn grootvader is in ‘14 gesneuveld in België en ligt begraven op een van de grootste militaire kerkhoven van Vlaanderen, ergens tussen Brussel en Namen” preciseert hij.  C’est cela même, oui.  Fons en Jef zijn als eerste binnen op onze overnachtingsplaats... en ook wij zijn net op tijd om de regen te vermijden.