“Vézealy, il n’y a rien à voir!”, dat vertelde ons de man uit Ervy-le-Chatel (zie dag 19 – 22 april). Zou hij hier ooit zelf geweest zijn?  Of had hij het over een andere plaats? De zon schijnt door de velux van onze kamer en via een andere dakraam zien we de ochtendnevel in de vallei hangen.  Goede morgen, morgen!

Na een snel ontbijt lopen we naar de basiliek. De dame aan het “acceuille pélegrin” had ons gisteren gevraagd of we de pelgrimszegen wilden ontvangen. Zonder precies te weten waaraan we ons dienden te verwachten lopen we samen met Jef, Fonds en de dame van het onthaal richting basiliek, het is net nog geen acht uur.  Buiten het evangelie is het een volledig gezongen dienst. Pas nu hebben we begrepen dat hier niet alleen zusters maar ook een gemeenschap paters is.  De dienst grijpt ons aan, dit te mogen beleven op deze plek is uniek.  We zijn met een kleine honderd mensen in een immense basiliek, meezingen kunnen we niet – ondanks het feit dat een gedienstige zusters ons een zangboek gaf – meebeleven des te intenser.  De zon schijnt boven het koor recht op de congregatie, de samenzang van de zuster en de paters kan niet anders dan ontroeren.  Ik stel me de vraag hoeveel gevoeliger deze mensen dan wel zijn om op zo’n concrete manier een goddelijke aanwezigheid te voelen.  Zou er een verband bestaan tussen de tijd die we ons zelf gunnen en de intensiteit waarmee we dingen  beleven? 
Is het niet zo dat men na lang staren kan men kijken en uiteindelijk soms zelfs zien, na geduldig horen kan men luisteren, na ervaren eventueel ten volle beseffen en hopelijk misschien ook geloven ... alles wordt uiteindelijk geboren uit een kiem.  Deze dienst heeft in elke geval het vlammetje weer aangewakkerd. 

Na de dienst loopt één van de priesters recht op ons af en vraagt ons mee naar het zijaltaar van Heilige Thérèse. We krijgen de zegen... om zeker te zijn alles goed verstaan te hebben, krijgen we een vertaling van het gebed en een pocket versie van het evangelie volgens Lucas.