In het goudenboek noteer ik: “Ici tout n’est que orde et beauté, luxe, calme et volpté”. On les retrouve certes dans ce lieu. Si Baudelaire nous invite au voyage, vous nous invitez au receuillement”. Het is inderdaad opmerkelijk op welke plaats kloosters worden gebouwd. Mijn goede vriend Fobbe zou zeggen “Krachtplaatsen”. En zo is het hier ook. Hopelijk voelt ook onze zelfvoldane Parisienne dit... misschien zal ze dan beseffen dat goed fatsoen ongeloofwaardig wordt indien het de juiste mate overstijgt.

Lang geleden schreef ik een versje over eenzelfde thema. Ik wist toen verdorie goed genoeg waarvoor het weer de metafoor was. Jij mag het interpreteren naar eigen wens:

Juiste maat

De zachte lente zon

verwarmt de aarde

De zomerdauw

bevochtigt haar

En zo laten ze

in samenspraak

moeder natuur rustig ontwaken.

Maar soms brandt de zon alles meedogenloos plat

Of spoelt een zondvloed alles weg

en trekt een spoor van ravage!

Moeten we hier dan uit leren

dat alles een kwestie is van doseren?

Tatabanya (Hongarije), 29/07/2009

Na een uurtje leidt de weg ons langs een prachtig meer, de Irissen bloeien weelderig, de kikkers maken een oorverdovend geluid, een stuk van de weg loopt zelfs over een knuppelpad over het meer... waanzinnig mooi.

Bazas, we stappen binnen langs één van de invalswegen die uitzicht biedt op de oude stad. De kathedraal die hier staat is totaal buiten alle proportie. Het bouwwerk is zo imposant dat het de vergelijking met de Nôtre-Dame perfect kan doorstaan. We lopen op de toren af en banen ons door een typisch zuiderse markt een weg tot aan de ingang. De glasramen zijn adembenemend, het orgel gigantisch! Het is een enorme verassing dit hier te vinden. De drukte op marktplein buiten is zo aantrekkelijk dat we ons met veel plezier op een terrasje nestelen en het leven “dans le midi” aanschouwen. We beslissen zelfs hier te eten... deze avond wordt het véél minder. Bij het verlaten van de zaak vertelt de baas ons dat hij door de paus zelf werd gefeliciteerd voor zijn “meringue” in de vorm van een Sint-Jacobsschelp. Ik heb altijd al vermoed dat deze paus een peperkoekenhartje had! We kopen er ééntje en vertrekken terug de Landes in. Beaulac is de laatste plaats waar we inkopen kunnen doen voor we naar ons pelgrimshuisje vertrekken.

We installeren ons op een bankje voor de kleine superette om onze inkopen op te bergen in onze rugzakken. We worden spontaan aangesproken door een Madame Espagnet. Ze vertelde ons dat ze een tweetal jaar geleden ook een Belgische pelgrim heeft gezien, een journalist, die ze bovendien koffie aanbood. Het blijk over Arnout Hauben te gaan, die de reportage gemaakt heeft voor “Man bijt Hond”. Uiteindelijk heeft hij ons op het idee gebracht om aan de Camino te beginnen! Mevrouw Espagnet toont ons haar huis, haalt alle fotoalbums boven en biedt ons pannenkoeken aan. We kunnen ze jammer genoeg niet aanvaarden... we moeten nog een vijftal kilometer stappen.

 “Al wat je niet meeneemt, zal je missen.” Dit is de aangepaste versie van wat Klaas ons vertelde (zie dag 23 – 26 april). En inderdaad buiten rust is in dit huisje niet veel. We delen het met een een Franse Pelgrim uit Anger en met een Belgische pelgrim uit Berern. Ze deden vandaag slechts 15 kilometer maar doen morgen wel een dikke 40 kilometer naar eigen zeggen. Waarom geloven we dit niet? Zijn we achterdochtig geworden of is het gewoon de meterslange tape die rond hun voeten zit die ons doet vermoeden dat ze aan het blazen zijn?