20 May 2015
Distance today
Total distance
Weather
DAG 45
34 Km
1203 km
Sleeping: Gîte d'accueil de l'association des sans-abri, Sainte-Foy-la-Grande
Route
Vanuit de Brennus wandelen we naar de refuge waar we deze avond slapen. De zon werpt een warme schijn op de gevel van het huisje. De wolken er achter zijn gitzwart. Het doet me denken aan een schilderij van Magritte, “L’empire des lumières”. Deze avond geen oesters of andere, we koken zelf. We doen onze inkopen bij een kleine kruidenier. De prijzen aan de pomp zijn € 1,20, € 1,50 en € 1,60. Neen, ik heb het niet over de diesel, super en 95 maar over de prijs van respectievelijk een liter rosé, rode huiswijn of rode Bergerac. Inderdaad, de wijn wordt aan de pomp aangeboden. We hadden al lang zin om onze drinkbussen eens te vullen met iets anders dan water! Na de maaltijd kaarten we nog wat na met Jean-Marie. Hij overweegt zijn tocht te staken. De tendinitis doet gewoon te veel pijn. We overlopen met hem alle mogelijkheden. Hij besluit er nog een nachtje over te slapen.
De tocht die we voor vandaag voorzien, is er één van 34 kilometer. De GPS geeft ons een korter alternatief. Bij het verlaten van de stad leidt hij ons over een drukke départemental. Ideaal is dit zeker niet maar we vorderen wel snel. Ter hoogte van een eerste klein dorpje merken we terug de bewegwijzering op van de historische Compostelaroute op. We verkiezen deze route boven de GPS. Later blijkt dat we overschot van gelijk hadden. Het toestel was niet volledig opgeladen en valt uit. Van geluk gesproken, hier in het midden van de Landes verloren lopen, stel je voor... en dit op een dag dat we sowieso al 34 kilometer moeten afleggen!
In Fraisses rusten we even uit op een bankje, na een vijftal minuten komen drie heren aangefietst. Het blijken drie vrienden te zijn uit Vielsalm. Het is lang geleden dat we nog Belgen tegenkwamen! Het is een prachtige tocht door de “garrige”. Velden en bossen wisselen zich af. Wat ons opvalt is dat hier aanzienlijk meer wijngaarden zijn dan de voorbije dagen. Ver van Bordeaux zijn we hier natuurlijk niet en de hellingen worden steiler; ideaal dus voor het verbouwen van wijndruiven. Bovenop één van deze hellingen krijgen we een machtig panorama cadeau. We zitten zo hoog dat we de indruk hebben de wolken te kunnen aanraken.
Op één van de wegwijzers staat dat Santiago nog 1075 kilometer zou zijn! Dat is een reuzegrote meevaller! Volgens onze eigen telling zitten we nog op 1250 kilometer. We beginnen als gekken te rekenen en te herrekenen en herzien onze prognoses aangaande onze vermoedelijke aankomstdatum. Begin juli in élk geval!
Na zes uur wandelen en 34 kilometer – een gemiddelde dus van meer dan 5 per uur! – komen we aan in Saint Foy la Grande. We lopen langs een enorme brug de Dordogne over en begeven ons naar het centrum. Het ziet er een tof provinciestadje uit met redelijk wat winkels en cafeetjes. Hier komen we straks terug... dachten we althans. Onze credentials worden keurig afgestempeld op de dienst voor toerisme waarna we richting hospitaal lopen. Waarom een hospitaal? De sleutel van het verblijf deze avond moet daar worden afgehaald. We reserveerden een bed in een opvangtehuis voor daklozen. Inderdaad, landlopers. Na de 1203 kilometer die we tot nu toe hebben afgelegd, mogen we in eer en geweten het statuut van “land”-loper opeisen. Dakloos zijn we eigenlijk ook een beetje tijdens deze tocht. Elke dag opnieuw nemen we onze spullen bij elkaar en lopen we naar een nieuwe plek. Je hebt de tijd gewoon niet om je ergens thuis te gaan voelen... een paar dagen geleden had ik het al even over onthechting!
De dame die ons onthaalt, geeft ons een rondleiding en legt even uit dat de schamele € 5 die we hier betalen als pelgrim moet dienen om het budget van hun vzw aan te zuiveren. Jaarlijks worden door échte daklozen meer dan 700 overnachtingen “geboekt” in dit huis. We slapen in oude hospitaalbedden, het behang krult van de muren en de vloer is ronduit smerig. Aan de muur van onze “kamer” plakt een 3200-delige puzzel op een stuk karton. Sommige stukjes ontbreken maar het is toch duidelijk wat het voorstelt: een paradijselijk eiland met azuurblauwe zee, parelwit strand en wuivende palmbomen. Wie is er in hemelsnaam op het idee gekomen om precies dit beeld hier te hangen. Ten opzichte van de miserie die de vaste gasten van dit etablissement op straat kennen, is dit opvanghuis al een stukje beter. Het vergelijken met een paradijs is sterk overdreven.
De deur van onze kamer werd reeds meerdere malen ingetrapt en hersteld. De verantwoordelijke vertelde trouwens dat een bende Oost Europeanen hier eens alle oude matrassen en keukengerei zijn komen stelen. Het is dus niet te verwonderen dat we hier niets onbewaakt durven achter te laten! Frankie houdt de wacht en ik ga boodschappen doen voor het avondeten. We gaan niet naar de stad deze avond. We blijven braaf binnen. Ondanks het feit dat we dachten onthecht te zijn van al het materiële, worden we hier toch weer met de neus op de feiten gedrukt... ondanks onze 1203 kilometer staan we in dit onthechtingsproces nog geen stap verder!