Deze keer is de berekening van de GPS minder voordelig... we volgen dus de route.  En wat een geluk.  Tegen de klok van elven, dus na 4 volle uren doormarcheren, arriveren we in Ainay-le-Château.  We hebben nog geen beet gegeten en besluiten dus hier te ontbijten én te lunchen... bij de chique mensen heet dat brunchen.  Het is een zeer aangenaam stadje dat klaarblijkelijk in de middeleeuwen werd gesticht.  Bij het verlaten van dit stadje willen we nog even de kerk uit de XII eeuw bezoeken maar een uitvaartdienst belet ons dit.  De kerken zijn dikwijls nog alleen maar voor deze reden open.

We hebben voor deze avond nog geen overnachting geregeld. We wachten het weer een beetje af.  We zouden graag tot aan de volgende stad geraken... kwestie van ons caravanavontuur door te spoelen. In Charenton-du-Cher moeten we beslissen we of we doorlopen of niet.  We bezoeken eerst de kerk. Het portaal in zuiver romaanse stijl heeft onze aandacht getrokken. Gelukkig genoeg is deze kerk wél open. Alweer raakt de soberheid van het gebouw ons; in het bijzonder een polychrome piëta, gebeeldhouwd zovéél honderden jaren terug, sober, misschien zelfs naïef maar zo dicht bij wat het moet uitdrukken. De stad blijk bereikbaar vandaag... we haasten ons naar het “Ancien Canal de Berry”  om van daaruit verder te gaan.  Ook in Saint-Pierre-les-Etieux botsen we op een mooie romaanse kerk... deze keer terug gesloten.

We lopen verder via het oude kanaal van de Berry en worden voor een dilemma gesteld: of de echte Compostela-route volgen (links van het kanaal), of rechts van het kanaal (volgens de GPS). We volgen de Compostela-route.  Later blijkt dat we ergens toch een beschermde hand boven ons hebben.  Na een kleine drie kilometer zien we op de rechteroever van het kanaal dat  over een dikke 50 meter  de dijk aanzienlijk verlaagd werd.  Het water uit het kanaal loopt gewoon de velden in... hier zouden we nooit overgeraakt zijn. Teruglopen zou ons minimum twee uur gekost hebben.

Bij het binnenlopen van Saint-Amand Montand lopen we recht op een Irish Pub – mét Belgisch bier.  We weten nog altijd niet waar slapen.  De jeugdherberg heeft onze oproepen al twee dagen niet beantwoord... het blijkt gesloten. Het goedkoopste hotel neemt de telefoon niet op. Ik ga controleren: de baas vertelt uit zijn luie stoel dat hij volzet is... met het publiek van de jeugdherberg.  We zitten ondertussen al een uur binnen. Het giet, het stormt, we weten niet waar slapen maar we zitten droog.  Na veel rondbellen én met de hulp van de uitbater vinden we toch nog een plaatsje in dit stadje... het duurste hotel.  Drie sterren is lang geleden. Keuze hadden we niet, de allure evenmin... maar het zal toch deugd doen.  Ondertussen is het café volgestroomd met rugbyfans.  Hun favoriete ploeg – Montpellier – speelt de finale van de Europese rugbybeker tegen Toulon.  De underdog tegen de machtige, rijke ploeg.  We weten van niets, begrijpen niet veel, maar laten ons gewoon gaan.  Straks slapen we in het hotel waar Jef heeft gereserveerd met zijn echtgenote.... joyeux anniversaire!