Onder een loden hemel lopen we richting Périgueux door een landschap dat wordt geritmeerd door de plantages van notenbomen, ganzenkwekerijen en discrete tekens naar truffelbossen. De muurtjes die onze paden afbakenen, moeten hier al zeker honderd jaar staan. Ze zijn begroeid met mossen die alle tinten groen hebben.

Onderweg komen we een een Canadese pelgrim tegen. Hij is vier dagen geleden vertrokken uit het dorp waaruit op hun beurt zijn grootouders zijn vertrokken richting Canada (vermoedelijk ten tijde van de commune). Hij maakt zijn beklag dat alle refuges volzet zijn en is tegelijkertijd verbouwereerd dat wij wél een GSM hebben om minimum drie dagen op voorhand onze boekingen te maken op basis van een uitgetekend plan. “Is deze weg dan niet die van de eenzaamheid”... de brave man had vermoedelijk een gids uit 1900. Het wordt inderdaad wel behoorlijk druk op onze weg.  We zijn ongeveer met 25 in dezelfde “golf”... véél te veel dus voor de capaciteit van de refuges. Het “romantische, dromerige” kan men pas vinden als men een aantal praktische zaken heeft geregeld: slapen, eten.

Dit alles geldt natuurlijk niet voor Guillaume. Hij is als 21-jarige vertrokken als uitgestotene uit zijn familie, als ex-drugsverslaafde en ex-alcoholaddict uit Lorient, Zuid-Bretagne. Hij is ondanks zijn totaal berooide situatie een toonbeeld van sereniteit en positivisme. Met een levensvreugde om ronduit jaloers op te zijn, kwam hij het plein van de kathedraal opgereden met zijn stootkar, zijn hond aan de leiband (zo hoort het immers in de Franse steden, wist hij ons te vertellen). Hij laat zich met bewondering uit over onze prestatie – helemaal uit Brussel té voet! De Fransen kunnen dit niet -  en vergeet daarbij totaal zijn eigen situatie. Als iemand onthechting kent, dit ten opzicht van zijn familie, van zijn eigen verleden én vooral van zichzelf nu én bovendien sterk genoeg is om alle dagen consequent te zijn met zichzelf en te voorzien in zijn eigen bestaan zonder inkomen, wel dan hebben wij enorm RESPECT. Daartegen in onze prestatie niets. Hij heeft meer dan wie dan ook begrepen dat de enige manier om zichzelf een eigen plaats te geven in  deze wereld via ONTHECHTING is. Dit is een levensles die we niet snel zullen vergeten. Terwijl we even op zijn hele hebben en houden letten, gaat ook hij in de kathedraal een stempel halen. We hopen dat we deze man nog terug ontmoeten.

Rond 19.30 u. komt ons bezoek aan in het Ibis hotel. We verwelkomen Lea, Eliane en Firmin op de trap van ons hotel. "Vertel"! Waar moeten we beginnen? Een verhaal van 42 stapdagen. De vragen worden op ons afgevuurd. We weten niet welke vragen eerst te beantwoorden. Lea en Firmin trakteren ons op een chique diner: ganzenlever, eendenborst en moelleux au chocolat. "Het is onze plicht jullie te verwennen" en ze doen dat met verve! Waah! In de lounge van het hotel drinken we nog een laatste glas en verheugen ons op een extra lange nacht!