Ik kruip zo stil als mogelijk uit mijn slaapzak – uit hygiënische overwegingen heb ik gisteren avond de lakens niet willen aanraken en pas net voor het slapengaan mijn slaapzak uitgehaald.  Het is bijna zeven uur en wil mijn kamergenoten niet wekken.  Precies op het moment dat ik denk in mijn opzet gelukt te zijn, beginnen ze “Happy Birthday” te zingen.  Hoe aandoenlijk... ik sta in T-shirt en boxershort te luisteren naar twee Nederlandse dames die van diep onder de lakens voor mij aan het zingen zijn. Ik ben nauwelijks in de keuken of Frankie wenst me een gelukkige verjaardag. Geen twee minuten later belt Senne en de hele familie om voor mij te zingen. De dag is goed ingezet.

Net voor we vertrekken wensen we Liesbeth en Aafke een goede tocht... misschien komen we ze nog wel eens tegen. We worden door Liesbeth er nog eens opgewezen dat: “Elke weg een goede weg is”.  Na een snel ontbijt op een openbaar bankje voor één van de chique hotels van Chablis, zetten we de tocht aan.  Héél de tijd door krijg ik telefoontjes van o.a. Brecht, sms’jes van vrienden en (oud)leerlingen... het wordt zo druk dat Frankie besluit de GPS over te nemen... marcheren, sms'en en de gps bedienen... multitasken is oké, maar niet overdrijven.

Na een dik uur wandelen lopen we letterlijk met het hoofd in de wolken.  Ze hadden regen voorspeld. Het zou niet droog blijven.  Onderweg horen we in een klein bosje bladeren ritselen... dit kan geen patrijs of merel zijn... We kijken nauwkeuriger en merken op geen 10 meter voor ons vier everzwijnen wegvluchten. Dit hadden we nog nooit gezien.  Everzwijnen zeker wel maar dan in een wildpark in Wallonië waar de vadsige dieren zo doorvoerderd zijn dat ze gewoon niet meer weg kunnen lopen!
Na een dikke vier uur wandelen, stoppen we om te lunchen.  We hebben het goede tempo gevonden, 4 uur wandelen in de voormiddag en nog eens twee uur in de namiddag... goed voor een 30 km per dag.  We zijn in Vremont.  Op het dorpsplein komt een vriendelijke bankbediende vragen of het ons aan niets ontbreekt.  Hij is zelf een paar jaar terug met de rugzak naar Australië getrokken en droomt er ook van deze tocht te maken.  Het is gek door hoeveel mensen we worden aangeklampt.  Deze tocht spreekt blijkbaar veel mensen aan maar niet iedereen kan het waarmaken.  We beseffen maar al te goed hoe bevoorrecht we zijn dit te mogen meemaken... meermaals per dag maken we ons de bedenking hoe mooi of rustig of sereen de omgeving is.  Zou het dan zo anders zijn bij ons?  Of laat onze manier van leven in Tervuren dan niet toe diezelfde ervaring ook thuis te hebben.  Hopelijk zal de camino het ons leren.

Na nog eens twee uur wandelen komen we aan in Bessy-sur-Cure.  De gemeentelijk gîte is – in vergelijking tot wat de de laatste dagen hadden – pure luxe.  Ons kamer heeft twee king-sized bedden, mooi gedekt met fris beddengoed.  We hebben een perfecte badkamer... niets kan nog stuk.

Ware het niet dat er in dit dorp – wat had je gedacht – niets is.  Geen winkel, geen bar, geen resto... De uitbaatster van de gîte is er op voorzien.  Ze trommelt haar echtgenoot op die ons straks met de wagen drie kilometer verder brengt om in het lokale supermarktje wat inkopen te doen.  Ze vertelt erbij dat ze op die manier de kleine winkeltjes ook wel wat wil steunen.  Men moet altijd vertrouwen hebben in de voorzienigheid.  Ook gisteren hadden we geen eten en kwam de mana uit de hemel gevallen. Vandaag is het niet anders.  Hopelijk wordt de mana morgen niet vervangen door regen.