We ontwaken na een nacht in het bisschoppelijk huis. Er heerst een sacrale stilte.  Zouden de seminaristen en andere geestelijken dan nog slapen?  In de eetzaal – met imposante sacristiekast – is het doods.  Buiten wij tweetjes zit er een dame rustig te ontbijten.  We schuiven aan en vernemen dat ze eigenlijk in Parijs woont maar dikwijls in Reims werkt... uiteindelijk blijkt ze een Gentse romaniste te zijn.  Vlaanderen zendt haar dochters en zonen uit!

Als pelgrims begrijpen we – véél beter dan wie dan ook ;-) – dat men oog moet hebben voor het leed van de medemens.  Daarom besluiten we bij het verlaten van Reims een oude weduwe te gaan begroeten.  Tijd voor een lang bezoek hebben we niet. Ik leerde de weduwe kennen toen ik een jaar of 16 was en ben ze – véél minder dan me lief is – daarna nog slechts een paar keer tegengekomen. Echt veel troost heeft ze niet nodig... die haalt ze uit haar enorme nageslacht.  Eigen aan deze familie zijn de voornamen... ze heten allemaal:  Balthazar, Jéreboam, Mathusalem om er maar een paar te noemen.  Héél zelden wordt er een héél speciaal kleinkind geboren... die krijgt dan de tweede naam: Millésime.  Inderdaad, de uitzonderlijke gevallen heten hier ook Mille... zoals bij ons: Mille van de Smekke, Mille facteur of zelfs Mille Bouilon.  Niet te verwonderen dat onze Franse dame fier is op haar familie... onze kranige Veuve Clicquot.

Een paar kilometer buiten Reims lopen we al tussen de wijngaarden.  Kilometers lange veldwegen waarlangs duizenden wijnstokken werden gepland.  Een vriendelijke wijnboer geeft ons de raad de gewone straat te volgen... kwestie van geen omwegen te maken.  We volgen zijn advies... op ons programma staat voor vandaag al een wandeling van 31 km.

In Montbré merk ik een oude bestelwagen op van Renault... indien mijn kozijn, Peter, dit zou zien...  Hij is een meester in het restaureren van deze auto’s.  We vervolgen onze weg richting Les Haies. Bij het verlaten van het dorp lopen we recht op een patrouille van de via Capaniensis.  Ze hebben net de markeringen van het volgende stuk vernieuwd.  Agnes geeft ons nog de volgende raad” Profitez de votre chemin, une fois que vous êtes là, c’est fini”.  Zullen we zeker doen Agnes, maar zo ver is het nog niet. Ondertussen beginnen de eerste probleempjes aan de voeten op de dagen.

We lopen een enorm bos door en komen uiteindelijk uit in Hautvillers.  In dit dorp draait ALLES rond de champagne.  Elk huis, elke afspanning, alles is champagne.  Zelfs in de voortuintjes van normale woonhuizen staan wijnstokken.  We maken van ons hart een steen en besluiten hier niet te stoppen. We moeten verder.  Mardeuil lig nog een 7 kilometer verder.

We worden door een enthousiaste gemeentebeambte ontvangen op het gemeentehuis.  Ze stempelt onze boekjes af en brengt ons naar het verblijf dat ook hier gratis te onzer beschikking wordt gesteld.  Deze keer geen muf borstelkot maar een volledig gebouw van de kleuterklas. We slapen hier samen met een Franse pelgrim. Héél de school is voor ons... inclusief de keuken én de inhoud.  De koelkasten zitten vol, we moeten ons gewoon bedienen.  Natuurlijk vraag ik waar ik een flesje bubbels kan kopen om deze avond te kraken... maar daarop antwoordt ze me” Ne vous inquitez pas, c’est prévu”.  Zelfs dat is voorzien!  Vive la vie du pélerin.