Aangezien alles gesloten was gisteren konden we niet anders dan om 20 uur te gaan slapen.  Inderdaad 20 uur. We keuvelen nog wat met Marjan en Ton maar écht laat werd het niet.  Buiten was er nog wat lawaai van jongeren die blijkbaar toch tot leven kunnen komen. De zondagse doodsheid en de totale verveling die overdag duidelijk te merken was bij de paar rondhangende mensen deden me spontaan denken aan de eerste pagina’s van “La Peste”, van Albert Camus.

Elf uur ononderbroken slapen... het is dus niet te verwonderen dat we al om 8 uur in de supermarkt staan om wat inkopen te doen.  Rechtover is een kleine bar-tabac waar we een warme choco en een thee drinken... eigenlijk een voorwendsel om gratis wifi te krijgen.  We hebben gisteren het verslag niet kunnen uploaden omdat op zondag de wifi... ook dicht is! We maken van de gelegenheid ook gebruik om de rest van de week te plannen. Frankie belt naar de verschillende overnachtingsplaatsen.  Het is leuk om te vertrekken wetende dat alles voor deze week geregeld is.

Het eerste dorp op onze weg is Avonçon.  En vooruit gaan we inderdaad. We hebben een gemiddelde van 28 km per dag.  Dat is ook nodig.  Wie de foto’s van gisteren aandachtig bekeken heeft, zal gemerkt hebben dat het vanuit Château-Porcien nóg 2454 km is... de afstand dus die we vanuit Tervuren hadden ingeschat!  Het zullen er voor ons dus vermoedelijk 2700 km worden.

Iets verder komen we in St. Loup-en-Champagne.  We verlaten dus definitief de Ardennen en begeven ons resoluut de Champagne-streek in.  Boven het bord staat een verbodsteken van 30 km.  Neen geen 30 km per uur maar 30 km per dag.  Ondanks onze verkeerde inschatting van het totaal aantal kilometers moeten we toch in eerste instantie denken aan onze voeten en benen.

Tussen St Loup-en-Champagne en Bazancourt ontmoeten we Jef Van Lindt.  Hij spreekt ons aan en geeft ons te kennen dat hij het parcours in stukken met de fiets aflegt... neen niet uit plezier maar om de bewegwijzering te controleren.  Soms krijgen engelbewaarders wel héél concrete taken toegewezen.  Zijn echtgenote wacht hem op in het volgende dorp. Morgen ontmoeten we elkaar terug op het traject naar Reims. Eerst maakt Jef nog een fotootje... voor de brochure, da’s eens iets anders dan altijd die kerken hé.  We maken ons inderdaad de bedenking dat het toch onvoorstelbaar is dat de bewegwijzering zo goed is.

Even verder merken we het bord “Rue Blache Terre”.  De aarde is hier inderdaad wit.  Kalk... en dat is de juiste ondergrond om perfecte druiven te kweken voor het maken van Champagne. We zitten dus zeker goed.

Het “Hotel Le Moderne” in Bazancourt biedt een welgekomen afwisseling voor het borstelkot van gisteren.  Na het dagelijkse uitwas- en doucheritueel zijn we weer helemaal fris. De verkoper in Frankie wordt terug wakker... met veel overtuiging  prijst hij me “uiercrème” aan... het werkt tégen en vóór alles... tegen droge huid, tegen zonneslag en tegen infecties, het werkt ontsmettend én je kan het aan je bottines smeren ook.  Een nieuwe carrière voor Frankie op de vrijdagsmarkt?