We lagen gisteren zoals gewoonlijk rond 21 uur in bed. We zijn tevreden van een andouillette geproefd te hebben... we zijn evenwel niet zeker of het ons even lekker zou gesmaakt hebben zonder die straffe Dijonaise-saus.  Andouillette is namelijk gemaakt met de ingewanden van het varken... we namen geen risico en kozen resoluut voor een saus waarmee zelfs zwanworstjes eetbaar worden.

We ontwaken rond 7 uur, ik verfris me en spurt naar beneden.  Gisteren was de énige gang waar in dit centrum WIFI is, al afgesloten.  Het verwondert me niet.  Ook in het bisschoppelijk huis in Reims was het zo. Waarom toch in hemelsnaam de toegang tot internet beperken.  Misschien is het wel in de naam van “de hemel” dat de zusters controle wensen te houden over het gebruik van het net.

Ontbijt was er niet in het Hôtel St. Marie d L’Isle... maar dat is ook niet nodig. We steken de Seine over en krijgen bij de lokale bakker een promotie-ontbijt.  Vier koeken kopen en drie betalen.  Even verderop ga ik de Intermarché binnen voor onze picknick.  Bij het verlaten van de parking merken we een groepje mannen op die halve liters lauw bier aan het drinken zijn en daarbij zware Gitanes of Gauloises aan het roken zijn.  Het is precies 8 u 45. Serge Gainsbourg zou dit gezelschap perfect kunnen vervoegen. Eén enkele bedenking hierbij... kunnen deze heren even subtiele liedjes componeren én even ontroerende gedichten schrijven?  We geven ze graag het voordeel van de twijfel.  Wij zijn in elk geval héél tevreden terug de natuur in te duiken.  De eerste stad die we zullen aandoen is Vézelay.  Maar dat is past tegen het einde van deze week.

Het duurt een kleine 10 km alvorens we de buitenwijken van Troyes verlaten hebben. Voor ons liggen de heuvels van de Bourgogne.  Onderweg merken we dat het wild ook hier wordt gevoederd.  Indien iemand de ambitie heeft deze tocht over te doen... niet in het jachtseizoen! Na een dikke drie uur marcheren stoppen we voor de lunch.  Op het menu: baguette, de niet te missen Rosette de Die en deze keer in de plaats van de mini Babybel een hartige Comté. In het malse gras van een boomgaard doen we languit een siësta.  De bloesem is hier bijna verwelkt, de lente staat hier duidelijk verder. Uit solidariteit met de collega’s uit Leuven beslissen we toch om rond 13 uur onze dagtaak terug op te nemen... 10 kilometer marcheren.
Na bijna vier dagen te hebben gewandeld in de vlakte tussen Sézanne en Troyes, gaan we nu terug de heuvels in en de bossen door. Het is nu 14 uur uur en de zon staat pal boven ons hoofd.  We zijn écht blij dat de zon wordt gefilterd door het frisse bladerdek van het bos.  Het is een stuk aangenamer stappen in de schaduw.  Na die paar dagen vlak parcours is het terug even wennen aan de hellingen.  We verlaten het dorp en hebben een prachtig panorama over het dorpje Sommeval en de vallei.  Het landschap is niet meer te herkennen.  Gloeiende heuvels waarvan de kam steevast bebost is en de flanken worden verbouwd met allerhande gewassen... neen nog niet met wijnranken.  Daarvoor moeten we vermoedelijk nog héél even verder.  We verlaten Sommeval via een avenue die keizerlijke allures heeft.  Er staan langs beide zijden van de straat 5 m hoge coniferen die in perfecte kegelvorm zijn gesnoeid.  Waarvoor is dit nu nodig?  Verder is er in dit dorp niets.  We vragen aan een bouwvakker of er misschien toch ergens in het dorp nog iets is en hij bevestigt: “Il n’y a rien ici, c’est la campagne!”.

Nauwelijks een uurtje later komen we aan bij het gezin Labasque.  Twee Nederlandse pelgrims uit Maastricht slapen in het huis zelf... wij krijgen het tuinpaviljoen.  Het is gewoon geweldig.