Onze kamer was luxueus... het ontbijt evenzeer.  Er ontbreekt niets. De meeste Franse ontbijten zijn eerder sober maar dit is de grote uitzondering.  Croissants, verse baguette, geroosterd brood, huisgemaakte marmelades allerhande, thee en warme choco, verschillende soorten fruitsap.... bovendien doet onze gastheer dit enkel en alleen voor ons. We zitten hier alleen.  Bij de afrekening merken we dat de twee pintjes die we gisterenavond nog dronken, worden aangerekend aan... € 0,50. Hadden we dat eerder geweten.  Het is meer dan duidelijk dat de officiële tarieven die zowel in de lounge als in de kamer hangen, niet van toepassing zijn voor pelgrims.

Na nauwelijks 15 km langs het kanaal bereiken we Troyes. We lopen recht naar de kathedraal en rusten even uit.  In een kleine bistro zien we een stamgast in “geef acht” staan voor de hond  van de bazin... of was het voor de bazin zelf? Oei.

We hebben gereserveerd bij de zusters in het Hôtel St. Marie de l’Isle.  Dit huis is zoals in Reims een diocesaancentrum waarin buiten een handvol pelgrims vooral mensen verblijven die een retraite doen of één of andere opleiding of cursus volgen.  Het gebouw deed lang geleden dienst als seminarie.  De eeuwenoude gebouwen liggen in een prachtig park in hartje Troyes. De kamer is ruim... en dit is een nodig.  We wassen alles uit en spannen een wasdraad kruislings door de kamer. Frankie houdt nog eens kuis in zijn rugzak en besluit nog eens 1300 gr naar huis te sturen.  Less is more. Dat wisten we al (zie 5 april). 
Bij het verlaten van het klooster merk ik een eigenaardig telefoonhokje op.  Telefoonhokjes op zich zijn het laatste decennium al een eigenaardigheid... maar dit is toch wel héél speciaal.  Het is gemaakt in een oude biechtstoel!  Wat mensen allemaal aan de telefoon vertellen wil ik niet weten, wat ze in een biechthokje vertellen evenmin. Het feit van geen onmiddellijk oogcontact te hebben, zet mensen misschien sneller aan dingen te vertellen die ze anders zouden verzwijgen.  Wie weet het?  Voor mij was het in elk geval een eeuwigheid dat ik de binnenkant van zo’n ding nog zag... niet mijn fout... alle kerken zijn (hier) altijd gesloten. Bovendien is mijn concept van “zonden” anders dan wat de regels voorschrijven... en als ik ze dan überhaupt zou willen opbiechten,  zou ik dit niet in alle anonimiteit doen!

Van de negen kerken die we hier trouwens aandeden in Troyes was er één open... de kathedraal. We vragen onze pelgrimsstempel en bezoeken dit onvoorstelbare bouwwerk (vergeet de 3D 360° foto niet te bekijken onderaan). Niet minder dan 1500 m² glasramen... meer dan welk bouwwerk ook in Frankrijk.  Zelfs de Nôtre-Dame in Parijs moet hiervoor onderdoen. Indrukwekkend.

De stad zelf is ook écht de moeite.  Ze bleef gespaard van bombardementen en heeft hierdoor haar middeleeuws karakter kunnen behouden. Huizen in vakwerk waarvan de lemen gedeeltes in pastelkleuren zijn geschilderd.  Troyes is sinds oudsher een handelscentrum.  Vanuit Italië, Spanje, Frankrijk, Duitsland en de Lage Landen kwamen kooplieden hun goederen aanbieden.

We slenteren lui door het aangename centrum en kijken uit naar een restaurant om straks andouillette te eten... de lokale specialiteit... En verder... melon sucré en vin rosé... als jullie weer zitten aan jullie aardappelpuree. (Toon Hermans, Suzanne).