Het weerbericht kondigde gisteren al regen aan... en zo ziet het er deze ochtend inderdaad naar uit.  Ook Kelle laat ons weten dat het vandaag niet zal droog blijven.  Na 14 dagen wandelen mogen we echt niet klagen over één dagje regen.  We vertrekken vanuit ons hotel richting Sézanne.  Bij de bakker kopen we een ontbijt en lopen over de markt in de hoop nog wat mondvoorraad te kopen... maar dat lukt niet. De twee marktkramers die we zoeken zitten volgens de groeteboer allebei op café. Niet dus.

Via eindeloze velden lopen we van dorp tot dorp.  We beslissen af te wijken van de bewegwijzerde route en de GPS te volgen.  Op de hoek van twee akkers valt ons een eeuwenoude boom op.  De diameter is niet te bepalen omdat verschillende grote stammen vanuit dezelfde wortel volledig in elkaar gegroeid naar boven reiken.  Sommige stammen zijn dor en afgebroken, andere zijn nog fris groen.  Wat een machtige boom en wat een krachtig symbool voor het leven!

We vermoedden gisteren al uit de champagnestreek te zijn maar niets is minder waar. In Villevenard komen we nog een aantal kleine champagnehuizen tegen.  Ook het kerkje is hier opmerkelijk.  Niet zozeer omwille van de sobere romaanse bouwstijl maar doodeenvoudigweg omdat het open is.   Iets verderop in het dorp staat er een kleine bestelwagen waarin een man allerhande waren aanbiedt.  Winkels zijn hier niet.  We vragen een flesje cola maar het enige wat hij heeft is een tweeliterfles.  Té zwaar, dus niet doen.

We lopen door “les marais de Reuves”, een moeras dat als natuurgebied beschermd is.  De Duitsers zouden hier zijn vastgelopen tijdens de Eerste Wereldoorlog.  De Marnevallei was inderdaad het toneel van heldhaftige veldslagen.

In het dorpje Reuves stoppen we voor een korte lunchpauze.  Er is hier niets, het is hier doods.  Opeens zien we voor ons een kerel op een twee meter hoge muur wandelen.  Als een echte koorddanser baant hij zich een weg naar het torentje waaraan de poort is bevestigd.  Hij installeert zich op een comfortabele manier en begint een aantal GSM-gesprekken af te handelen.  Vermoedelijk is dat de plaats waar het signaal het sterkste is.  Het is een surrealistisch beeld maar wel tekenend voor het isolement dat de mensen hier beleven.  Geen 4G, geen kabel-TV, want op het dak staat een antenne.

We lopen aan een serieus tempo richting Sézanne.  Via Allemant dalen we af naar een enorme vlakte. Om precies drie uur komen we de stad binnen.  We legden 31 km af op 5 uur en  50 minuten. 

We hebben geen moeite om de straat van ons verblijf te vinden: het “Foyer François de Sales”. Frankie vermoedt dat het een soort jeugdherberg is. Aan het onthaal zit een team van drie dames... samen 250 jaar oud!  Waar zijn we hier beland?  Inderdaad, in een hospice, ja een rusthuis!  Daar stond in onze gids niets van in!  De zusters Salesianen stellen drie slaapplaatsen ter beschikking van de pelgrims.  Een vriendelijke zuster schenkt ons een glas fris water in... het was nodig want onze drinkbussen waren al een tijdje leeg. We krijgen een kamer toegewezen...  het matras waarop ik zal slapen mag ik straks in het vertrek rechtover leggen.  Ik slaap deze avond in het kapsalon van het rusthuis van Sézanne.  Frankie merkt terecht op dat dit een voorsmaakje is van wat ons later te wachten staat.  Het comfort appreciëren we in elk geval nu ook al. Het bed kan elektrisch worden bediend... voetjes omhoog dus.  De namiddaganimatie laten we wél aan ons voorbij gaan... we verkiezen een goede douche. We zijn nauwelijks verfrist of we horen het serieus donderen... we zijn er goed aan ontsnapt.  Nu mag het gieten!

Drie plaatsen bieden de zusters aan.  De derde plaats was ook al besproken vertelt de zuster ons... een zekere José uit Toulouse.  Wél, wél een oude bekende.  Op een redelijk minachtende toon vertelde hij ons in Mardeuil (zie dag 12 – 15 april) dat wij eigenlijk – in tegenstelling tot hijzelf natuurlijk -  géén échte pelgrims zijn maar toeristen.  De échte pelgrim doet 40 km per dag, staat op vóór 7 uur en gaat niét op hotel. Gisteren zaten wij op het terrasje van ons hotel in Montmort en heeft hij ons signaal genegeerd... vandaag zal hij niet anders kunnen dan toe te geven dat we niet alleen even veel maar ook sneller stappen.  Misschien zijn we geen échte pelgrims, maar verwaande leugenaars zijn we zeker niet.