Ontwaken in een kleuterklas... het heeft iets speciaals.  Weet u nog wanneer dat voor u het laatst het geval was... én in welke omstandigheden? Na een nat broekje in de eerste kleuterklas? Misschien na één van die vervelende verplichte siësta's in de tweede kleuterklas (ik had toén al meer energie dan ufra Florreke!)? Voor Mimmi Bigoudie uit Tervuren is het allemaal zo lang geleden niet... ze heeft met veel toewijding de kleutertjes opgevangen... zou ze zelf ooit ook stiekem in slaap gevallen zijn?  Hopelijk wel!  Het is haar in alle geval van harte gegund!

Enfin het onvoorstelbare is dat deze gemeente zo’n infrastructuur mét maaltijden én champagne zomaar openzet voor wildvreemde pelgrims.  Vertrouwen heet dat, niet?  Daar hebben we zeker iets van te leren.

We besluiten vandaag eens “vertrouwen” te hebben in onze hightech wandel GPS.  Waarom nu pas?  Omdat het toestel ons een weg heeft uitgestippeld die merkelijk korter is dan wat de officiële Compostelaroute heeft voorzien.  Heeft vertrouwen dan iets te maken met eigen profijt?

Het toestel gidst ons door de wijngaarden van de Champagne over de heuvel van Mardeuil rond Epernay heen.  We hadden misschien de stad willen bezoeken maar moeten écht voortmaken.  De bedrijvigheid in de wijngaarden is enorm.  Er is geen perceel waar niets gebeurt.... mesten, takken aanbinden, aarde omwoelen, met tractoren op sprinkhaanpoten producten spuiten... name it.. they do it.  We hadden gisteren aan onze gastvrouw, Anne van Montreuil, gevraagd om ons een bezoek aan een kelder te regelen maar het is uiteindelijk niet gelukt. Natuurlijk zijn de mensen véél te moe om na een lange dag in volle zon twee pelgrims rond te leiden.  Bovendien zouden die misschien één flesje kopen!

Na een tiental kilometer lopen we - vanzelfsprekend langs wijngaarden  - de helling omhoog... want zo stuurt de GPS ons.  Aan de andere kant van de heuvel treffen we een héél ander landschap aan... géén wijngaarden meer.  Zou de bodem hier dan anders zijn?  Zou het liggen aan de positie van de helling t.o.v. de zon?  Of zou het gewoon een economisch belang zijn... de échte Champagne moét in die andere vallei worden gemaakt... wie zal het zeggen?

We vervolgen onze weg door de diepe bossen op dit plateau.  Het is écht wel natte ondergrond en we komen geregeld totaal onbeheerde vijvers tegen.  Een echt paradijs voor vogelspotters.  We wandelen uren zonder een kat tegen te komen.  De frisse blaadjes aan de bomen én de geuren van alle mogelijke bloesems bevestigen ons dat het lente is.  Doet dat verdomme deugd! Na een korte lunch (rauwe cannelloni met lauw water en warme suikerwafel) besluiten we verder te gaan.

Na amper een uurtje komen we in Lucy en daarna in Montmort-Lucy.  Een imposant - maar volgens ons verlaten - kasteel duikt voor ons op.  Op de markt van Montmort vinden we ons hotelletje.  De Pelforth-pinten –smaken heerlijk... we weten niet écht hoeveel ze kosten maar we hebben... vertrouwen.