We namen gisteren vanuit het restaurant nog een flesje rosé mee naar huis.  We bieden onze gastheer en gastvrouw een glaasje aan.  Samen smeden we strakke plannen om de wereld te verbeteren.  Dat doen Karin en Ton alvast in hun eigen dorpje.  Al jaren zijn de ze de drijvende kracht achter het dorpscomité dat instaat voor o.a. het onderhoud van de pleinen en perken. Dat doen ze onder meer door het aanplanten van bloemen allerhande.  Ze organiseren zelfs een heuse bloembollenmarkt.

Gisteren vertelde we bij aankomst in het pelgrimsverblijf dat we een mooi Christusbeeld aantroffen op de kam van de heuvel, vlak voor het binnenlopen van het dorp.  Het was een merkwaardig beeld in die zin dat het hout van het kruis zo rot was dat we de indruk hadden dat het eerder het gietijzeren kruisbeeld was dat de houten balken aan elkaar diende te houden... en niet andersom.  Alweer een mooi symbool... is het dan niet in die betekenis dat we het moeten interpreteren... ? We leggen – zoals zoveel anderen – een steentje aan de voet van het kruisbeeld en hopen zo een behouden en hopelijk succesvolle tocht af te dwingen.  Moed en doorzetting hebben we op overschot en daar zijn jullie vele aanmoedigingen zeker mede voor verantwoordelijk.  Het doet ons reuze plezier te zien dat jullie met zo velen onze verslagen lezen en reacties achterlaten.  We hebben zelfs horen vertellen dat ons portret op de toog staat van Rita's Keizerskroon. Van harte dank.

We vertellen Ton en Karin ook dat we het spijtig vinden dat de kerk – waarvan het portiek uit de XII eeuw is – alweer gesloten is.  Ook daar is onze Nederlandse  gastheer op voorzien... hij heeft immers de sleutel van de kerk.  Vlak voor ons vertrek brengen we een kort bezoek aan dit kleine kerkje.  We merken een beeld van Sint-Hubertus op... ook hier is het verband met Tervuren niet ver te zoeken. Verder staat er een Mariabeeld met dezelfde glimlach als de engel uit Reims... daar komen we dinsdag toe.

In Wasigny rusten we even uit onder het dak van een XVI eeuwse marktplaats.  De meeste huizen zijn in “style Porcien”... vakwerk opgevuld met leem. Bij het verlaten van dit dorp merken we dat twee mannen met een metaaldetector een enorm veld aan het doorzoeken zijn.  Op de vraag waarnaar ze op zoek zijn krijgen prompt het antwoord: “Naar iets waardoor we niet meer hoeven te werken”.

Nog geen 5 kilometer verder staat een oude molen waar wel 100 naïeve schilderijen tegen gevel en de afrastering staan.  Jean-Pierre, de artiest des huizes vertelt ons dat hij pas beginnen schilderen is.  Hij is eigenlijk een gitarist en poëet. “Ici règne la misique et la poezie”. Met een totaal verweesd gezicht vertelt hij dat hij zijn moeder vier maand geleden verloren is... de man kan is er duidelijk nog niet bovenop.

In Hauteville stoppen we aan een bankje om te pick-nicken.  Voor alle veiligheid besluiten we het water uit onze kruik te ontsmetten.  Het middel dat we er aan toevoegen moet precies 51 seconden inwerken.  Het maakt ons water vaal en melkkleurig en geeft het bovendien een uitgesproken anijssmaak... een ricarreke kan deugd doen.  Water moet niet altijd in wijn worden veranderd!

Château-Porcien is onze laatste halte voor vandaag.  We slapen in de gemeentelijke refuge die door het gemeente bestuur volledig kosteloos wordt aangeboden. Er staan 4 bedden, er is een kleine douche en wc.  We delen ons optrekje met Mirjam en Peter, pelgrims uit Rotterdam.  Later blijkt dat Peter via Leuven gestapt is en bovendien is blijven overnachten bij Robin De Kelver... een oud‑leerling van onze school en ook Compostelaganger.  De werled op de camino is klein.

Het is zondag en alles is hier gesloten maar dat hadden we voorzien.  We kochten eerder al een blik ravioli en een blik cassoulet.  Mogelijkheid tot opwarmen is er niet, we moeten het dus koud op eten.  Vive la cuisine Française?