We worden wakker na een avond waar we nog altijd niet van over kunnen... de maaltijd die Marie‑Jo voor ons heeft bereid tart elke verbeelding... Jean-Marie zorgt voor de aangepast wijnen.  Schuif je mee aan?

Lenteslaatje van komkommer, vers geraspte worteltjes, tomaat aangescherpt met vinaigrette
Aspic van wilde forel
Frisse Rosé de Provence

***

Sappig varkenshaasje in een korst van bladerdeeg in een sausje van appel en honing
Groene boontjes met sjalot en peterselie, pasta
Forse Côte du Rhone

***

Kaasschotel (samengesteld uit lokale producten)
Zachte Bordeaux

***

Een Ardense suikergallet met verse fruitsla.

Neen, we zaten niet op een huwelijksfeest.  Marie-Jo en Jean-Marie doen dit gewoon altijd... voor pelgrims. De mensen die komen logeren in de “Chambre d’Hôtes” moeten maar met de wagen naar een restaurant gaan.  Uit hun levensverhaal blijkt dat ze het meest altruïstische koppel zijn van West-Europa.

Het zal u niet verbazen dat ook het ontbijt heel uitgebreid was.  Er zijn zelfs plastic zakjes voorzien om “le casse croûte” mee te nemen. Mevrouw en Meneer Launoy herhalen het: “ici il n’y a rien”.

We vertrekken met een licht gemiezer dat ons gelukkig genoeg nauwelijks nat maakt. De landschappen zijn zo mogelijk nog indrukwekkender onder zware wolken. We stappen door bossen, weiden, velden... de wegen slingeren van van het ene dorp naar het andere.  In Signy-l’Abbaye kunnen we onze ogen niet geloven... een Carrefour-supermarkt.  Dit is de eerste winkel die we op dit stuk van de weg tegenkomen. Ik koop wegwerpscheermesjes en verheug me al... heb me ondertussen sinds ons vertrek niet geschoren!  Dan toch een "luxe-poule"?  We lopen verder het bos in en rusten even uit aan de vijvers Hièrioniere... zelf het zonnetje is op de rendez-vous. We plannen samen de volgende stapdagen en leggen ons languit op de banken in de zon.

Onderweg valt het ons op dat er veel fruitbomen staan en bovendien is het de tweede keer dat we een wegwijzer zien naar een cidermakerij.  We zijn hier toch niet in Normandië? Bij aankomst in Lalobbe worden we verwelkomd door ons Nederlands gastgezin. We drinken samen thee, koffie én appelsap.  Alwéér appels?  Ton tekent een stempel in ons pelgrimsboekje... een kolenmakershut en appels. Hij legt gelukkig uit vanwaar het wapenteken van Lalobbe komt.  Appeltjes inderdaad... tot 50 jaar geleden was deze streek bekend om zijn cider (én afgeleide producten: calvados, eau de vie,..).  De Franse overheid had geen controle over de productie en besloot dus maar om de bevolking zwaar te vergoeden voor het rooien van hun appelbomen.  Vandaag stimuleert diezelfde Franse regering het heraanplanten van diezelfde bomen... niet proberen te begrijpen!

We hebben een avondmaal besteld in het enige bar/restaurant van het dorp.  Het is hier rustig en we denken terug aan de geanimeerde avonden bij Rita of Smekke... miljaar het is hier kalm... maar eigenlijk doet het toch ook zo’n deugd. De maaltijd blijkt weer een voltreffer van formaat.  Een Franse gastvrouw doet er alles aan om niet met het schaamrood achter het fornuis te moeten staan.  We genieten van een “Assiette de salaison des Ardennes, een konijn met boschampignons en pasta, kaasschotel én ijsje!  Vive la cuisine française. Het huisje waar we verblijven is knus, de houtkachel brandt, onze bedjes zijn zacht. Maffen zullen we hier doen als koningen.