Ondanks het feit dat we gisteren een keuken te onzer beschikking hadden, besluiten we toch het stadje in te trekken en een bord pasta te gaan eten.  Bolognaise?  Neen. Carbonara? Neen. Met pesto dan? Neen.  Als pelgrims moeten we ons aan strenge regels houden.  De Italiaan van dienst serveert ons: une assiette de tagiatelle aux coquilles Saint-Jacques, flambés au Whiskey. Voilà.

Na de maaltijd besluiten we nog iets te gaan drinken in het Hotel du Commerce... de enige plaats waar gratis wifi is.  Op de kaart staan wel 30 soorten (Belgisch) bier maar die worden aangeboden aan prijzen die wij niet bereid zijn te betalen.  We vragen dan maar een pichet rosé van het huis.

We maken er vrijwel onmiddellijk kennis met een koppel sympathieke Nederlanders.  Onze onfortuinlijke noorderburen zijn in Rocroi gestrand met autopech.  Het was voor hen de eerste keer dat ze in de stad kwamen.  Ze pendelen regelmatig tussen Noord-Holland en de Bourgogne om de tuin van hun vakantiehuis te onderhouden. Het moet en zal er keurig uitzien.  Ze geven toe dat al het pendelen toch wel zwaar wordt en willen het huis verkopen.  Adverteren doen we niet... we vertellen het gewoon door.  Iets doet ons vermoeden dat geen van beiden het eigenlijk al kwijt wil.

Deze nacht slapen we voor het eerste in onze slaapzakken... ik voel me net de mummie van Rabatitti. Waarom maken ze die dingen toch altijd zo smal.  Een vlinder die zijn vleugels heeft gespreid, kruipt toch ook niet terug in zijn cocon?! Waarom maken ze dit niet volgens het model van een babypyjama? Later die nacht worden we wakker van de warmte... we zijn de verwarming vergeten uit te zetten.

Na het ontbijt in Hotel du Commerce vertrekken we richting Aubigny-les-Pothées.  We nemen afscheid van onze Nederlandse vrienden en wensen hen het beste met de auto.

De weg brengt ons door een groot bos richting Ségigny-la-Forêt. In Chilly besluiten we de rugzakken af te werpen en een kleine siësta te houden... net zoals iedereen blijkbaar in dit dorp.  Zelfs de poezen in de tuin voor de kerk liggen lui te snoezen in de zon. Het is hier doods... het enige teken van leven is een jonge hond die zijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen en ons komt besnuffelen.

Bij het vertrek vanuit Sévigny blijft de hond ons volgen en spurt als een bezetene naar alles wat beweegt.  Hij steek voortdurend de baan over waarbij hij bijna een motorrijder ten valt brengt.  Vlak voor we Laval binnenstappen, keert hij terug naar huis.  In Laval nemen we de tijd om de weerkerk te bezichtigen.  Ze is spijtig genoeg gesloten en we wandelen dan maar door. Bij het verlaten van Laval merken we een roofvogel op die net een paling uit de sloot had gevist.

De vergezichten zijn hier prachtig.  Het groeiend landschap spreidt zich voor ons uit.  Zonder enige haast komen we aan in L’Echelle.  Ook hier nemen we ruim de tijd om de weerkerk en het kasteel de bekijken... natuurlijk alles toe.  Onze overnachtingsplaats is op nauwelijks 6 km en het is slechts 14 u.  Gedaan met de overvolle dagen waarbij we gemakkelijk tot 10 uur lang stapten.  Het parcours is nu gemakkelijk en de kilometers tikken vlot aan.  We wandelen nu al ruim 6 dagen in de volle zon.

Onderweg lezen we de slogan op een verkiezingsbord...”Ensemble pour un canton rural et dynamique”.  Dat zal wel zijn.

In Aubingy-les-Pothées overnachten we bij de enthousiaste familie Launoy.  We worden onthaald met een Leffe want ook in dit dorp is geen winkel of bar. Dit wordt een rustige avond... tijd om uit te blazen en rustig wat te lezen.  De verleidingen van de stad zijn hier zéér ver weg... maar echt missen doen we ze niet.