Geen bezoek aan de Ardèche is volledig zonder de afvaart van de gelijknamige rivier. We boekten gisteren een tocht van 24 kilometer die ons langs de meest adembenemende plekken van dit uitzonderlijke natuurgebied zal leiden. Na alle poespas van het praktisch/administratieve zitten we rond 10 uur op het water. Ik deed al héél veel afvaarten met en zonder leerlingen... allemaal in de Ardennen. Het decor dat we hier krijgen is in geen geval te vergelijken met wat ik ooit al zag. We varen weliswaar niet onder de Pont d’Arc, daarvoor moet men de 32 kilometer lange afvaart doen,  maar de landschappen zijn er niet minder indrukwekkend voor. De rivier heeft gedurende duizenden jaren de rotsen zo diep uitgesneden dat we varen in een canyon... steile rotsen aan beide kanten van de rivier. Kleine verloren stranden van zand of keien... sommigen van deze stranden zijn minder verloren en verlaten dan men zou kunnen vermoeden. Deze streek is immers gekend voor z’n naturistenstranden... ik kan ze geen ongelijk geven! Als men zo overdonderd wordt door het wonder dat de natuur hier gecreëerd heeft, is er geen reden om bescheiden te blijven over wat de natuur ons gegeven heeft! Niet toch?

Na een dikke vier uur varen komen aan de plaats die wordt omschreven als “kathedraal”. Ze ligt precies halverwege... en het is al 14.00 u. Bij het vertrek heeft men er ons op gewezen dat we rond 17.00 u. ten laatste dienden binnen te varen. Het eerste stuk van de tocht verliep niet volledig vlekkeloos. We moeten nog gewoon worden aan de kajaks en bovendien zijn er een paar moeilijkere stukken die wel voor wat vertraging zorgen. Al bij al hebben we nog zéér veel geluk... zo worden de badslippers van Frankie teruggebracht door een vriendelijk koppel, vindt Staf de “missing”-badsloef van Stef, gaan Staf en ik ter berging van de kajak van Stef... en vindt Frankie als bij wonder de bril van Stef terug. Zonder Stef en zijn bril zou de terugweg er totaal anders uitgezien hebben. Stef is een excellent chauffeur die niet liever vraagt om te kunnen rijden... wij zijn excellente passagiers die niet liever vragen niet te moeten rijden.

De laatste helft van de afvaart blijkt verdorie zwaar te zijn. We krijgen wind tegen, de wilde stukken zijn achter de rug waardoor we volledig aangewezen zijn op de kracht van onze armen... fysieke inspanningen zijn we nu wel gewoon ondertussen. Wat de tocht extra zwaar maakt, is het feit dat we geen druppel drinken bij hebben en nog minder eten. We zijn meer dan zes uur onderweg in de volle zon... je voelt ze niet branden omwille van het water maar je raakt wel totaal gedeshydrateerd... we overwegen zelfs om water van de rivier te drinken... maar dat durven we niet. Morgen moeten we een hele dag rijden en dysenterie – zelfs in de minst zware vorm – is geen optie. Bij aankomst moeten we ons haasten volgens de pedante juffrouw van nog net geen 18, om de bus terug naar de auto te nemen... niks van kind... ik ben een halfuur vroeger dan mijn makkers en wacht op hen. Heeft u trouwens drinkbaar water. “Ja, ginder is een barretje!” antwoordt ze me kort. Ja, merci trut, ik heb geen geld. Staf heeft alles in zijn ton. Ik wacht dus nog een vol halfuur met de fatamorgana van een fris glas water voor mijn ogen... nog NOOIT had ik zo’n dorst.