Tegen de klok van halftwaalf neemt de activiteit toe en begeven ook de honderden volgwagens zich naar de start. Héél de karavaan trekt zich terug in gang. We maken ons de bedenking wat een  onvoorstelbare organisatie hierachter moet schuil gaan. Blijkbaar hebben alle ploegen twee technische teams die elkaar elke andere dag aflossen, hebben alle renners meer dan een paar fietsen... ik zou echt heel graag eens weten hoeveel mensen er eigenlijk nodig zijn om een team van negen renners drie weken in de tour te houden. Om 11.45 u. barst de hel los... het was trouwens al te horen aan de stem van de presentator.... we staan vlak voor het vertrek en zien de tien laatste seconden van de teller wegtikken... ze doen eerst nog een kleine ereronde na deze officieuze start alvorens ze echt mogen beginnen te koersen. Om 12.15 u. zien we een opgeluchte burgemeester van Pau een wijntje drinken aan een standje met lokale specialiteiten... hij zwijgt... eindelijk. De stad lijkt wel door al haar inwoners en bezoekers te verlaten. Daarnet kon men hier op de koppen lopen en waren sommige staten “the place to be”... de boulevards die door impressionante “gens d’armes” werden bewaakt, zijn nu volledig verlaten. Waar is iedereen op zo’n korte tijd in hemelsnaam naartoe? Waar men daarnet nog met ellebogen in elkaars ribben aan het porren was, staat nu een hond te plassen... la magique du tour! Vermoedelijk is iedereen nu al aan zijn TV-toestel geluisterd om toch maar te zien wie hun stad als eerste verlaten heeft. Het is ook tijd voor ons om te vertrekken... we willen naar Millau vandaag.

Onderweg stoppen ook wij regelmatig om te zien hoe de spelen verlopen in het amfitheater van de Col du Tourmalet... blijkbaar is een redelijk onbekende Pool ontsnapt aan het peloton en zal hij zijn stempel kunnen drukken op deze rit. Het is u gegund maat! Nooit zal er voor mij nog een tour - of moet ik Tour schrijven - kunnen doorgaan zonder dat ik aan deze uitzonderlijke ervaring ga terugdenken. Tot voor kort was voor mij de Tour een gelegenheid om nieuwe streken of plaatsjes te leren kennen in Frankrijk of Europa... pas  nu besef ik wat die gasten moeten neerzetten en vooral met wat een onmenselijke druk zij moeten kunnen omgaan.

Bij het binnenrijden van Millau rijden we onder de grootste viaduct van Europa. Het ding is quasi 2500 meter lang, bijna 350 meter hoog, de langste overspanning ook bijna 350 meter lang. Het bouwwerk is adembenemend. Ik ben in elk geval heel tevreden dat wij eronder rijden en niet erboven. Ondertussen komen we alweer een stadje tegen dat Rocquefort heet... weet u nog: er zijn er zeven in Frankrijk... het zal dus waarschijnlijk dus ook deze keer niet die van de kaas zijn. Mis, deze keer wel. We beginnen in de auto over alle bereidingen te spreken op basis van deze hemelse kaas... verdorie ik krijg honger. In Millau boeken we in bij de lokale sauna. De kamer was even goedkoop als ze warm was.... niet te doen dus. We beslissen heel ons hebben en houden af te leggen en naar een restaurant te gaan om.... een dikke steak met Roquefortsaus te eten. We doen ons natuurlijk ook tegoed aan de frisse rosé en nemen er zelf nog een goed dessert bij. Roomijs... voor mij muntroomijs en warme chocoladesaus... ken je me... de after eight. Tegen middernacht keren we terug naar het hotel en maken tocht in de kamer... voor Stef is het nog té warm en hij beslist terug te keren naar het de auto om daar de nacht door te brengen.