Na véél klokkengeluid gaat de deur eindelijk open en komt er een stoet met vlaggen naar buiten. Elke vlag vertegenwoordigt een broederschap van de stad. De volgenden in de rij om hun opwachting te maken, zijn de notabelen van de stad. De heren dragen een maatpak met witte handschoenen, de dames een enorme coiffe met lange sliert... wat is dit? Even later komt een enorm schrijn naar buiten gereden waarop een monstrans werd geplaatst. Vooral de prachtige lelies trekken mijn aandacht. Alles blinkt van het zilver. Achter het schrijn volgt een hele processie van pastoors en zusters, waarachter de gewone stervelingen ook mogen meelopen... maar dan wel vanop een afstand.

Na een klein halfuurtje beginnen de klokken van de toren alweer te luiden. éél de stoet  Misschien omwille van de  verjaardag van de Peller? Wie weet? Toch niet of ook een beetje?

Deze keer wordt de volledige cortège voorafgegaan door kindjes in hun eerste trouwjurk of matrozenpak. Het schrijn komt terug het plein op. De oude dames werpen zich op hun knieën in aanbidding. Zo’n uitdrukkingen van devotie heb ik maar zelden gezien. Ik word erdoor getroffen. De meisjes in trouwjurk hebben allemaal een mandje met rozenblaadjes in de hand. Ze gaan het straks onder het streng toeziend oog van de catechese-juffrouw – voor de gelegenheid in cocktaildress met véél te hoge hakken en een al evenzeer te grote Armani-zonnebril – de blaadjes uitstrooien voor de monstrans. Het is eerste communie! Een heel spektakel met een zéér hoog kitsch gehalte maar op zich kan ik het wel smaken...tot ik in het oog heb dat niet alle jongetjes matroos zijn. Neen, ik wéét wel dat alle kinderen gelijk zijn... zeker als ze voor het eerst te communie mogen gaan, ik ben niet naïef én weet verdomme goed genoeg dat niet alle kinderen dezelfde kansen krijgen! Maar waarom toelaten dat sommige van deze jongetjes niet als matroos maar als fucking admiraal hun eerste communie doen? Moet het verschil in kansen nu al worden benadrukt? Zijn ze dan niet allemaal gelijk voor onze Heer? Ik walg en ben buiten mezelf van miserie! Het treft me verdomme wéér zo hard! Welke god wordt hier aanbeden? Ondertussen is heel de stoet binnen en de mis al lang terug begonnen. De klokken blijven luiden en zo moet het. Ik hoop dat geen kat begrijpt wat déze prins carnaval vanuit zijn preekstoel alweer aan het het zeuren is. Flauwe kul! Allemaal gelijk?! Heel de cirque mist totaal aan sereniteit én vooral aan integriteit en is gewoon een show die Las Vegas waard is.

Ik keer terug naar het terras waar Wilma, Gerry en Frankie op me wachten. Het bloed kookt in mijn aderen en ik wil weg van hier. Alvorens ik m’n spullen bij elkaar heb kunnen pakken, komt een Fabiola-achtige kwezel bijna op m’n schoot zitten. De parels om haar nek zijn naar alle waarschijnlijkheid de badparels die ze deze ochtend niet gebruikte. Enfin, zut et merde!

Ondertussen blijven de klokken luiden waarop Frankie alweer een perfecte oneliner opdist: “Die klokken hangen m’n klokken uit!”

De stad hangt vol feestelijke vlaggen. De straten werden met gekleurd zaagmeel in patronen beschilderd. Het is feest in de stad. Op een pleintje speelt een orkest en er vormt zich een reuzenstoet.

De ambiance is veel minder gespannen maar des te echter. We eten samen tapas en drinken iets. De reuzen gaan aan het dansen. Het wordt een echt volksfeest. Stijlloos? Misschien... maar niet hypocriet!