5.30 u. precies is het uur waarop we opstaan. Ver voordat onze Duitse Herman ons kon opwachten waren wij al beneden aan het wachten voor het ontbijt. De man was uit zijn lood geslagen. Hij dacht ons te wekken maar het was andersom. Ja maatje Belgen en Nederlanders zijn niet gewoon. Uit pure frustratie en uit totale machteloosheid zet hij loeihard  Andrea Bocelli op. Haus “Paderborn” is wakker. Iedereen komt uit kroften en spleeten gekropen, een Aziaat heeft van het verschieten ogen als een kikker. Frankie krijgt bij het aanzien van het schouwspel de slappe lach. We krijgen ontbijt om vijf voor zes – tegen alle Duitse principes in. Dienen maat, en nu! Thee of koffie en brood.

Bij het verlaten van de stad zijn de sprinklers aan het sproeien en worden de parken en de bloemenpartijen ruim besproeid. Het is nog geen 6 .30 u.  Onze Duitse metgezel weet het alweer beter... ze wil koste wat het kost in het natte gras wandelen. We waarschuwen voor blaren, maar luisteren doet ze niet. We stappen verder en zeggen dat we op eigen tempo willen gaan. Onze feeën verstaan het en we vertrekken. Soepel, rustig, we pakken de eerste col en weten niet goed wat we zien. Zo mooi is de natuur.  Wilde dille, brem, rozekes en bloemen allerhande maken ons pad zo mooi. Het is goed wandelen in Navarra. Op de top van een heuvel staat een kruis ter ere van een landgenoot die hier zijn leven heeft gelaten. Véél mensen hebben de ambitie de camino te doen... de meesten die ik hier zie, lopen te stomen als locomotieven, puffen een “good camino” maar hebben zoveel moeite om een heuvel op te geraken.

Op de hoogste heuvel genieten we van de uitzichten en kopen een frisse cola. Iedereen – dus ook wij – laat zich fotograferen bij een beeldengroep gemaakt uit plaatstaal.