6.45 u. precies is het uur van ons vertrek vanuit de refuge. We hebben omwille van de warmte niet echt goed kunnen slapen. De bedden in de gemeentelijke refuge zijn zeker ook niet van de beste kwaliteit. We wachten nog even op Antje die zich bij het vullen van haar drankbus een tweede douche geeft. Hoe kan een mens zo ongeorganiseerd, chaotisch én onhandig zijn te gelijkertijd? Ze kan er uiteindelijk zelf ook mee lachen waardoor het allemaal eerder aandoelijk wordt.  Enfin zonder ontbijt maar met een volle drankbus vertrekken we. De tocht gaat van hieruit recht naar Pamplona. Dankzij de aanwijzingen van de Zuid-Afrikaan in z’n abdij kennen we een weg die niet korter maar wel vlakker is. We willen snel vorderen om de tijd te hebben Pamplona te bezoeken.

Onderweg merken we dat het Spaanse graan al bijna rijp is... zo vroeg op het jaar hebben ze dit nog niet geweten. "Het Spaans graan heeft de orkaan blijkbaar doorstaan": wat een geluk dat we onze gastvrouw Greta  (zie dag 46 - 21 mei) uit Saint Ferme hier niet hebben!

We lopen langs de rio Arga richting Pamplona wanneer een pedante oude tante op mini-fiets ons berispt met de wijsvinger in de lucht: ”This  is not the real way”. Wij zullen wel bepalen wat voor ons de geschikte weg is! In Chablis (zie dag 20 – 23 april) leerde Liesbeth ons toch: ”Elke weg is een goede weg”... waarop zij prompt kozen voor de auto.

Via de Parco Fluvial stappen we Pamplona binnen. Het is inderdaad een veel beter alternatief dan de eigenlijke Camino. We stappen hier langs het water en in de schaduw van de bomen en niet in de volle zon. Om 11.30 u. bereiken we het centrum van de stad. We hadden ervoor geopteerd om een goedkoop hotel te nemen en de geselingen van de grote slaapzalen aan ons te laten voorgaan, maar we laten ons toch overtuigen door Antje om gewoon te gaan kijken naar de refuge die door Duitse vrijwilligers wordt gerund.

We worden begroet door Herman die in T-shirt de wacht houdt voor de deur. Je komt er gewoon niet in voor 12 u. We mogen wel in de tuin wachten waar we alvast besluiten onze was te doen. Tegen 12 u. komt Herman, deze keer in keurig hemdje mét naamkaartje,  ons officieel verwelkomen. Zijn echtgenote, Gertrude, doet dienst als secretaresse. We nemen onze rugzakken maar worden onmiddellijk verzocht ze neer te zetten en zelf ook gewoon te blijven zitten... en dit tot nadere instructies volgen. Onze namen worden vanuit onze credentials overgeschreven op een lijst. We vermelden dat we de Camino samen lopen en er dus geen bezwaar tegen hebben samen te slapen... ook dat bleek te vrijpostig: zij beslissen wie waar ligt. Punt uit! De twee verdwijnen even om kort daarna bovenaan de trap die naar de tuin leidt de eerste namen af te roepen. Wat is dit? We worden binnen geloodst in het gebouw waarna ons wordt opgedragen onze rugzakken in één rij in de gang te plaatsen, de wandelstokken moeten daar achter een ketting. We moeten alle vier gaan zitten voor een groot bureau waarachter Herman ook heeft plaats genomen. Gertrude schenkt ons water of fruitsap uit. We zijn hier héél ver van de Spaanse organisatie die we tot hiertoe kenden. De stempels worden pas in de credentials geplaatst na een grondige inspectie van het document. Wilma bleek vergeten te zijn het nummer van haar identiteitskaart te noteren binnenin. “Ausweis bitte”. Hoezo? Waarom? “Ausweis bitte”, op een iets hardere toon. Ze geeft haar reispas en de zaak wordt eindelijk afgehandeld. Na ruim een half uur mogen we terug onze rugzakken halen en worden we naar de kamer gebracht. We wegen nog snel onze rugzakken op een weegschaal die vermoedelijk werd geijkt in de Bundesrepublik zelve. Fankie sleurt nu met 11 kilo en ik met 14 kilo... m’n PC maakt het verschil. De kamers blijken ronduit perfect. We betalen € 8,5 mét ontbijt voor een kamer waarvan de vloer vandaag nog werd geboend en de lakens vermoedelijk gesteven zijn. De douches zijn “immaculata”. Ja wadde!