We sliepen écht goed in ons privé-pensionnetje. Wilma en Gerry op één kamer en Frankie, Tom en ik in de andere. We hebben zelfs een privébadkamer en een “lounge” met twee zetels en een pagode. Niemand zou kunnen raden dat we hier eigenlijk in de omgebouwde garage en kelder liggen. Nog voor we gingen eten gisteren, spraken we af dat “de gasten” blijven liggen tot minimum 7.30 u.. Wilma en Gerry zetten aan. Het is uitkijken geblazen bij het verlaten van het dorp. Er zijn twee trajecten waarvan het ene 7 kilometer langer is. Als echte cartografen bestudeerden Gerry en Frankie de verschillende boekjes en plannen. Ik trek er me niets van aan. Dat was al heel de tijd hun verantwoordelijk en die hebben ze trouwens prima opgenomen.

Als Wilma en Gerry aanzetten om 7 u. draaien wij ons nog eens om. Hoe zalig kan dat zijn!

8 u stipt staan we buiten en beginnen aan een tocht die niet langer dan een vijftal uur zou mogen duren. We nemen dadelijk rechts en duiken terug de velden van Galicië in. De route werd in de boekjes omschreven als “rustiek” en dat is ze ook. We lopen langs boerderijen die volledig verlaten liggen tussen de groene heuvels. Het is nauwelijks te geloven dat hier mensen wonen... wél super mooi maar zo afgelegen! Na het eerste dorpje merken we dat we boven de wolken aan het lopen zijn. Nog geen uur later lopen we in de wolken een half uur later zitten we onder de wolken.

Sarria heet de stad waar we nu verblijven. We zijn er zeker  van dat Wilma en Gerry er al zijn... ze zijn tenslotte één uur vroeger beginnen te stappen dan wij. We controleerden onderweg alle plaatsjes waar je koffie kan “scoren” maar hebben ze niet gevonden... ze zetten er een serieuze pas in! Pas als ze na onze lunch binnenvallen, begrijpen we wat er gebeurd is. Links is niet rechts... of is het andersom? Ze namen het verkeerde traject en deden dus de volle 7 kilometer meer. Als extraatje hebben ze wel het een mooi klooster gezien.

We dachten eerst nog verder te gaan maar nemen het risico niet zonder overnachtingsplaats te vallen. Het volgende dorp is een dorp met 10 inwoners en een dik veelvoud daarvan aan pelgrims. Vermoedelijk valt er ook niets te beleven. Hier sluiten ze de feestweek af ter ere van de patroonheilige van de stad... wie dat ook moge zijn. Tom leert me een nieuw Frans woord “Flêmeur”... iemand die het liever rustig aan doet.

We besluiten het voor de volgende dagen rustig aan te doen... we willen pas donderdag in Santiago zijn. Op vrijdag halen ze hun wierookvat boven en dat willen we niet missen.