Van harte proficiat aan Wilma en Rob!

43 jaar huwelijk is héél wat.

Vanwege Gerry

Frankie en Diederik

En heel de bende van de Camino... en we zijn met veel.

Happy is the man who finds a true friend, and far happier is he who finds that true friend in his wife.

Franz Schubert

Het onweer van gisteren maakt dat de bergen in een dichte mis zijn gehuld. De ruïnes van het dorp krijgen hierdoor nog een mysterieuzer karakter.  We zijn amper vertrokken of we staan aan het ijzeren kruis. Ik heb een kleine kei mee die ik ooit heb opgeraapt op het strand in Carrara. Ik had er thuis mijn naam opgezet. Ik leg het neer aan de voet van het kruis. Moet ik dan een last afsmijten? Op die vraag zal ik antwoorden op het moment van onze aankomst in Santiago... de tocht zal dan rond de negentig dagen lang zijn, het antwoord op die vraag ben ik aan het opbouwen sinds het vertrek.

Een paar mensen uit mijn omgeving gaven me ook een voorwerp mee met de vraag het daar neer te leggen. Dat heb ik in alle sereniteit gedaan en hoop van harte dat daarmee een deel van hun last zal verdwenen zijn. Het kruisteken dat me werd meegegeven zit tussen de mast en de ijzeren ring gekneld. Het zal er nooit weg kunnen. Het vrijmetselaarsteken zit in een van scheuren van de mast.

We vertrekken en dalen af  langs zéér moeilijk bewandelbare paden. Het heeft iets onwezenlijks: wandelen door de wolken terug naar de beneden. In één van de héél typische dorpjes ontbijten we. Er wordt ons aangeraden een soort van gebak te nemen met een vulling van ajuin, tomaat en tonijn. Superlekker en voedzaam. Na het ontbijt lopen we verder, de paden worden nog minder bewandelbaar. We worden op onze tocht vergezeld door duizenden vliegen, niet te doen!

Ik krijg en super sms'je van Joe. Ik heb de oneliner van zijn grootvader die hij voor hem had genoteerd ook daar gelaten. Alles voelt perfect aan, alles is in balans. Zalig gevoel! Ondertussen komt de zon erdoor en trekt de mist weg. Pas nu beseffen we hoe mooi de bergen wel zijn waardoor we lopen. De kleur van de heideplanten en de andere bloemen tekent zich nu terug even duidelijk af tegenover de donkerrode aarde en de grijze rotsen. Zo mooi!

We stappen binnen in Molinaseca als het bijna 12 uur is. Over een eeuwenoude brug wandelen we naar het centrum en zien hoe een ober zijn terras aan het klaarzetten is. Dit mogen we niet missen! Zo’n unieke plek mogen we aan ons niet laten voorbij gaan. Aan de brug is zelf een baadplaats voorzien voor pelgrims. De dappersten onder ons trekken hun zwembroek aan en doen het ook. Lang blijven ze evenwel niet zwemmen. Ondanks het lekker zonnetje moet het water steenkoud zijn.

In Ponferrada zouden we allemaal inboeken in de refuge die door Zwitsers wordt uitgebaat. Dat was zo afgesproken gisteren met de andere mensen uit onze groep. Bij aankomst kunnen ze ons nog alleen een bed aanbieden in een zaal van 30. Dit doen we niet, maat! No way. We lopen verder tot de volgende refuge en gelijk hadden we. De refuge waar we nu zitten werd 14 dagen geleden geopend. Het riekt hier nog naar nieuw. Ik denk niet dat mijn bed al beslapen is. Yes, weer een goede keuze.

We bezoeken de stad die blijkbaar door de kruisvaarders werd gesticht. De burcht is in alle geval imposant. We doen een toertje door de stad en installeren ons in een hoekje van het plein. Rusten, schrijven en genieten. Uiteindelijk hebben we vandaag toch weer 26 kilometer gestapt.

Ons Wilma betaalt een dikke ronde met Belgisch bier en pizza. Rob en Wilma zijn vandaag 43 jaar gehuwd! Nen dikke proficiat!

We moeten het kalm aan doen deze middag. Straks beginnen de Sint-Jansfeesten, inderdaad wéér feest! De stapel hout die klaarligt op 50 meter van ons hotel is minstens 10 meter hoog. Als ze dit in de fik gaan steken, wil ik erbij zijn.