Na een zalige nacht vatten we tocht aan. Mijn voeten en hebben eindelijk verstaan dat ze hun stil verzet in de vorm van blaren of krampen maar beter stoppen. Marcheren doe ik toch, desnoods op mijn handen.

Er zijn twee alternatieven voor de weg vandaag. We kiezen voor de langere maar véél mooiere weg door het landschap. Eindelijk weg van de drukke N120 die de verschillende steden van de Camino aan elkaar rijgt als kralen in een echte paternoster.

Bij het afdalen van de heuvel zien we een dorpje dat is weggestoken tussen de groene velden. De kleuren zijn vandaag weer zo fel. Donkerrode aarde, de lucht nog blauwer dan Will Tura het ooit heeft kunnen bezingen. We naderen het dorp en horen muziek. Tof, weer een feestje. Pas als we even gaan zitten, merken we dat het meneer pastoor is die aan de kerktoren een megafoon heeft hangen om zijn mis door het dop te laten galmen. Willen of niet, je komt er gewoon niet onderuit. Naar zijn mis zul je luisteren. Geen wonder dat hier geen ooievaar op de kerktoren zit.

In de velden zien we hoe boeren met een vernuftig systeem van kanalen hun velden irrigeren. Ze verbouwen maïs, graan en hop! Dit zijn de eerste hopvelden sinds ons vertrek in België.

De weg is redelijk zwaar en het wordt heuvelachtig. Frankie maakt zelf de opmerking: “Kijk daar windmolens, dat is gevaarlijk!”. Dat wist Don Quichot ook. Waarom gevaarlijk?  Windmolens staan op hoge heuvels en bergen... en die moeten we de komende dagen over.

Op de top van een heuvel staat een man met een kraam waar je gratis een vers stuk meloen of ananas of ander fruit kunt nemen. Hij biedt ook sapjes, water of thee aan. Het is donativo, je geeft dus wat je wenst. We doen ons tegoed aan alles wat zijn kraam te bieden heeft en krijgen een wel gemeende “Buon Camino” bij ons vertrek.

De brug die de Camino ons doet nemen over een verlaten spoorweg is lachwekkend. Hier zijn tonnen metaal voor nodig geweest. Het heeft meer weg van een attractie van een pretpark. Vermoedelijk heeft de burgemeester van dit dorp een vriend-bruggenbouwer willen plezieren.

Bij aankomst in de stad boeken we onmiddellijk een kamer in de Refuge Publico, betalen voor een kamer van 4 de volle € 20. Wilma en Gerry komen over een uurtje, dus wij gaan op het plein en “scoren” al een pintje.

Een Karl Lagerfeld/Eddy Wally-achtig figuur komt het plein opgelopen op het moment dat twee figuurtjes op de gevel van het stadhuis tegen een blikken doos slaan. Het is pas 13 uur en “ze” komen al buiten. We zullen nog iets beleven in Astorga. Nog géén uurtje later komen Gerry en Wilma het plein op, bijna tegen de processie in die de andere kant van het plein oploopt. Ook hier is het eerste communie, de cinema is niet anders dan in Logrogno, ook hier zien we meisjes met strikken op hun rug alsof het paaseieren zijn. Ik maak me wel zorgen voor de Amerikaanse oorlogsvloot... aan de kostuumpjes van de jongetjes te zien loop hier drie kwart van de admiraliteit mee! Oppassen Obama.

We geraken in gesprek met een koppel Amerikanen die de Camino doen met de fiets. Ze bestellen een tafel vol eten maar geven ons de helft.