Model

Good friends are like stars.

You don't always see them,

but you know they are always there.

20 juni 2015

Distance today

Total distance

Weather

DAG 76

26 Km

2011 km

Previous daily reports: click Belgium, France, Spain.

Sleeping: Albergue "Vieira", San Martin

Walking with: Gerry en Wilma

Route:

Leon
San Martin del Camino

We liepen gisteren eerst met Wilma terug naar onze hostel en deden ondertussen onze inkopen... wat fruit voor Gerry en ontsmettingsmiddel voor mijn voeten. Ook Wilma besluit gewoon in de kamer te blijven terwijl Frankie en ik de stad intrekken.

Het feest barst in alle hevigheid los. Overal staan er podia en wordt luide muziek gespeeld. Toch kan de muziek het lawaai van de menigte niet overstemmen. Iedereen is luid aan het spreken, in hun telefoon aan het roepen of ook gewoon tegen elkaar aan het kelen. We vinden toch een “rustig” plaatsje om de zaak hier gade te slaan. Ook nu weer zien we een allegaartje van het beste wat Spanje te bieden heeft. We willen u niet onthouden van een kleine staaltje van wat voor ons defileert:

Een damesjoggingploeg die de menigte doorkruist in varkensroze topjes;

Twee zwaantjes op een zware motor die tegen de menigte in en in volle vaart een interventie gaan doen;

Een dame die aan het paraderen is met een broek in hetzelfde materiaal én kleur als de regenbroeken die de mannen van de gemeente dragen, de snit was mijns inziens wel enigszins anders;

En dan was er die dame in zwarte avondkledij met een diagonaal dambordpatroon dat begon aan haar te diep uitgesneden decolté en stopte op 30 cm boven haar knie. De witte vlakken waren opgevuld met tientallen kleine spiegeltjes. Welke zet men moet doen om deze dame schaakmat te zetten, weet ik niet... eenvoudig kan het zeker niet zijn.

Tegen kwart voor tien ga ik Joe en de bende halen. We drinken samen iets en zijn echt heel blij elkaar terug te zien. Toch is het gevoel dubbel. We weten dat zij in Leon blijven voor hun project en wij morgen verdertrekken. De kans dat we elkaar zullen weerzien is klein. Misschien in Santiago als zij binnenkomen? Het valt me altijd zéér zwaar van mensen te moeten laten gaan, van dingen los te laten. Moet dat dan? Ooit eindigde ik één van m’n gedichten over hetzelfde thema met de zin: “Wanneer dan gaat m’n dankbaarheid overwinnen op m’n verdriet?” Ook nu ben ik er weer overhoop van. Veel verder sta ik dus nog niet. Ik kende die gasten nog geen twee weken! We beloven elkaar plechtig contact te houden... en dat hoop ik inderdaad ook.

We wandelen terug naar de hostel en gaan slapen... tot 0.20 u. althans wanneer een bende Spaanse juffrouwen met héél veel lawaai in gangen en kamers hun aankomst aankondigt. Ik ben wakker, neem oorstoppen en plooi mijn hoofdkussen rond mijn hoofd in een poging het gebulder vooralsnog te dimmen. Het is nu nog warmer! De poging mislukt. Ik lig wakker en natuurlijk beginnen in mijn hoofd weer gedachten te spinnen... nu kan ik slapen gewoon vergeten! Verdomme!

’s Ochtends staan we op na een nacht die alles behalve (gemoeds)rust heeft gegeven. Bij het verlaten van de stad om 7.30 u. leggen de laatste feestvierders er het bijltje bij neer. De kuisploegen zijn met grof water de straten aan het properspuiten wanneer we een man een hele retoriek horen afsteken tegen... een boom. Nog voor Leon achter ons ligt, krijgen we een bericht van Joe: “Buen Camino and hope to see you again down the road.” Ik ben dus duidelijk niet de enige die het er moeilijk mee heeft.

De weg loopt langs een drukke autoweg en biedt niet echt mooie natuurbeelden. De pijn in m’n voeten verhindert me verder te denken aan wat er door m’n hoofd spookte gisterennacht. In het eerste grote dorp houden we halte. We zouden hier slapen. Op het dorpsplein staat een straatventer de kinder- en damescollectie van ’85 te verkopen en dit met keiharde muziek van een Spaanse charmezanger. We drinken iets en bij het verlaten van het pleintje maant Frankie de verkoper aan zijn muziek maar wat stiller te zetten... er komt immers een mooi versierde wagen opgereden met de bruid. De andere genodigden stonden al klaar... ook in de collectie van ’85.

Hier blijven we niet. We binden onze schoenen terug aan en wandelen tot San Martin. Bij het binnenlopen van het dorp zien we een refuge mét zwembad én water. Frankie wandelt binnen en jubelt van plezier als we horen dat ze net een annulatie hadden voor één kamer met vier bedden. Doen dus. We betalen hiervoor de volle € 7 per persoon. Geen 10 minuten later zitten we in het zwembad. Als dat geen correcte manier is om onze 2000 km te vieren! Er zijn ligbedden rond het zwembad en onder een mooi zonnetent ben ik nu bezig aan het verslag, mijn voetjes zijn aan het rusten in de open lucht.