We moeten nog een uurtje wachten alvorens we mogen inchecken; de kamers zijn nog niet klaar. De laatste pelgrims zijn waarschijnlijk pas vertrokken. Aan de voorgevel hangt een luidspreker die de beste rockmuziek speelt! Elvis zingt “You are always on my mind” terwijl ik teug denk aan mijn gesprek met Joe.

We mogen de kamer in en ik verzorg mijn voeten onmiddellijk. Als dat maar goed komt?! Hoe komt het toch dat ik na bijna 2000 kilometer nu last begin te hebben? Niet alleen mijn voeten zijn in slechte conditie. Ik ben afgepeigerd... doodop. Ik kan me niet herinneren wanneer ik me nog zo leeg voelde. Ik besluit niet onmiddellijk naar beneden te gaan en eerst wat te siësten. Ik leg me op m’n bed en voel héél bewust hoe het laatste beetje energie uit m’n lijf wegglipt. De Camino doet wat met een mens. Heb ik dan toch de grens bereikt van wat ik fysiek aankan? Vermoedelijk wel.