We genieten van een lekkere paella. Naast mij zit een Nederlandse dame die minstens even veel gelezen heeft over de Camino als dat ze tijd heeft gespendeerd op de weg. In haar mooiste blouse met frous frous vertelt ze dat ze na de eerste ervaring nu wél haar avondkledij thuis laat. Wat moet dat dan wel zijn?

Frankie en ik blijven nog even langer liggen, Gerry en Wilma nemen de kop. We zien elkaar straks wel terug. De wandeling loopt langs de ruïnes van de abdij van San Anton. Binnen is er ook een refuge voor pelgrims gemaakt. In de gidsjes staat dat de etappe van vandaag niet echt veel te bieden heeft. Niets blijkt minder waar. Het is niet omdat er niets te bezoeken is dat er niets te zien is! De landschappen zijn adembenemend. We lopen langs velden die vol prachtige bloemen staan. Klaprozen, margrieten en nog zoveel meer waarvan ik de naam niet ken. De vlinders begeleiden ons op de tocht vandaag, sommigen zijn zo blauw dat ik de indruk heb dat de korenbloempjes zijn gaan vliegen.

Vlak na Castrojeriz moeten we een bergje over van 910 m. De uitzichten zijn adembenemend. De graanvelden in de vlakte lijken als een groot lappendeken. In de afdaling zien we op de weg een hele menigte op de weg lopen. Het blijkt om een hele groep Italianen te gaan die hier met de bus werden afgezet. We steken de hele menigte voorbij en vinden Wilma en Gerry terug. Na geen half uur komen we een terrasje tegen dat we zeker niet gaan overslaan. De zon is heerlijk. We bestellen een stuk brood met ham en twee pintjes. We amuseren ons kostelijk met drie jongeren uit Amerika en één Zweed. Ze kopen een fles wijn aan 2 euro en gieten ze over in een typisch Spaanse drinkzak. Je moet het ding op ongeveer een meter van je mond houden en de wijn er proberen in te spuiten. Ondertussen komen ook de Italianen binnen en bestellen massaal koffie. Ik raak in gesprek met hen. Ze vertellen dat ze enkel de belangrijkste marches doen en worden verdergebracht met een bus. Ah bon. We vertellen hen ons verhaal, ze kunnen er niet van over.