We rusten samen met Gerry en Wilma wat uit aan het pensionnetje. De tocht was zwaar en de omstandigheden waarin nog veel meer. Het meer dan heuvelige parcours in Castilië én de zware regenval maken dat we allemaal wat moe zijn en gewoon voor ons uitstaren.

We krijgen in de gaten hoe de boel hier wordt georganiseerd. De baas metst verder aan de luxe-uitbouw van zijn “hotel” terwijl de andere familieleden meewerken. Boma sleurt in versleten wasmanden ons avondmaal aan, Peggy Bundy stesselt gewoon verder wat rond en de voegers van het nieuwe “Palazzo Real” doen gewoon verder alsof er niets aan de hand is. De mannen die het dek rond het nieuwe zwembadje aan het leggen zijn, voeren nog een verse lading cement in alvorens het straks terug gaat beginnen onweren. Is dit wel verstandig, caballeros? Ondertussen blijven de nieuwe pelgrims binnenstromen. Ze krijgen allemaal een plaats in het nieuwe gebouw. De eersten kruipen er van tussen de stellingen al terug uit met de klacht dat er geen warm water is. We plooien in twee van het lachen. De loodgieter vees daarnet nog maar pas jullie douche in elkaar. Er ligt zelfs nog geen dak op jullie onderkomen! Wat hadden jullie dan gedacht? Ondertussen worden er aan de bar meer wc-rollen dan pinten gehaald, niet door ons. Wij sleuren als ervaren pelgrims liever met een rolletje WC-papier dan met onze dagelijkse consumptie pintjes. Ja pelgrims zijn niet gewoon.

De tante en grootmoeder koken voor ons een supermaaltijd. We betalen nog geen €10 euro. Het is net negen uur wanneer onze pin-up van dienst, Peggy Bundy, terug haar opwachting maakt, in haar zelfde plunje als daarnet maar deze keer met een totale uplift van het kapsel. De tranen springen ons terug in de ogen! Frankie stelt nog voor om een biertje te drinken alvorens te gaan slapen. En dat gaat nog in ons pensionnetje. De uitbater geeft er ons zelfs twee voor de prijs van één. Merci maat. Dat is dan de tweede vandaag die je ons gewoon gratis geeft. Ondertussen begint het koppel samen een barricade op te werpen voor de bar, er worden schermen voor geschoven, stoelen voorgezet en als ultieme beveiliging komt de smeedijzeren asbak de citadel verstevigingen. Oei, we moeten hier weg! Neen begot! We krijgen de code om het alarm van de voordeur uit te schakelen. Hij vraagt vriendelijk de lichten te doven en de deur gewoon toe te trekken. We moeten de andere gasten even te woord staan en zijn daarmee onmiddellijk nachtreceptionist van dienst.

Meneer laadt eerst de boma en hààr wasmanden vol vuile afwas in en vertrekt met de zelfde allure als waarmee hij daarnet op pelgrimsjacht ging... met gierende banden.  Zonder te weten wat er precies gebeurt, bevinden Frankie en ik ons alleen in de het restaurant en komen niet meer bij van het lachen. Wat is dit? “Miljaar, Frankie! Ze zijn den hond vergeten!” Blacky, dopen we hem, is een oud en smerig beest van dertig centimeter hoog, z’n vacht is danig onverzorgd dat er zelfs stickers in plakken. Het dier werd hier vermoedelijk jaren geleden afgezet of gewoon voor dood achtergelaten. Het dier heeft moeite om te lopen en stinkt behoorlijk. Frankie stelt zich de vraag of de ontbijttafel die hier daarnet werd klaargezet niet eerder de koffietafel is voor “den hond”. Wie weet? Moet hij binnen blijven zitten of wordt hij buitengezet? We zetten hem voor alle veiligheid buiten en besluiten het hier maar bij te houden.