In Tosantos nemen we een refuge die nog veel ouder is dan die van gisteren. De Franciscanen bieden hier een mat aan op de grond, geen bed. Uiteindelijk heeft Sint-Franciscus ook altijd op de grond gemaft in zijn kleine hut. We worden met open armen ontvangen een dik uur voordat ze normaal open doen. Ze vragen onze credential en nemen er alle gegevens uit over. Belgen, goed en van waar zijn jullie vertrokken. Van thuis. Neen, we willen niet weten waar jullie wonen, we willen weten vanwaar jullie vertrokken zijn. Awel, we zeggen het toch, thuis. Wablief?! Ja, je hebt het goed gehoord. De Japanner die mee staat aan te schuiven vindt het geweldig ons uiteindelijk in levenden lijve te zien ! Hij had ook al over ons gehoord. Een andere pelgrim had al verteld dat wij onderweg zijn.

In de slaapzaal nemen we de twee matten aan het venster. Anders dan van gewoonte blijven we eerst een uur slapen alvorens iets anders te doen. We zijn doodop. Héél de refuge ademt geschiedenis uit. Het dak waaronder we liggen, heeft al in honderden jaren aan duizenden pelgrims een goed onderkomen geboden. Het geeft een speciaal gevoel hier een deeltje van te kunnen zijn. We worden door de verantwoordelijke vriendelijk uitgenodigd om mee te komen koken, straks zal er in de meditatieruimte naast de slaapzaal een soort van dienst gehouden worden... misschien gaan wij ook wel. We zijn blij in een kleine refuge te zitten en wéten gewoon nu al dat het zalig slapen wordt.

We gaan iets drinken in een klein barretje waar alleen Spanjaarden zitten. Ze komen van hun werk en zitten te kaarten, lezen de krant of kijken televisie. Hier is geen spoor van een pelgrim te zien.