Na een kwartiertje komen we eindelijk aan in de refuge van Roncesvalles. Al de pelgrims die we eergisteren in Saint-Jean zagen, komen hier ook langs. Van een drukte gesproken! We moeten voor zowat alles in de file staan: om in te schrijven in de refuge, een maaltijd te bestellen, te douchen en om de was te doen. De meeste mensen die hier zitten, hebben slechts twee dagen gestapt maar toch zien ze er alles behalve fris uit. We hebben al 1500 km in de benen en zijn dus veel beter voorbereid dan de meeste anderen. Ons avondmaal nemen we samen met alle andere pelgrims in het restaurant van de refuge. We hebben één uur de tijd en dan moeten we opkrassen. We krijgen pasta als voorgerecht en een forelletje met sla als hoofdgerecht. Mijn glas wijn is nog niet leeg wanneer we verzocht worden de keet te verlaten en plaats te maken voor de volgende shift. We hebben geluk met de slaapzaal waarin we mogen slapen. De derde verdieping werd pas vernieuwd er staan geen stapelbedden maar gewone bedden, we krijgen zelf een locker om de waardevolle spullen in te bewaren. We liggen met een 50-tal op de kamer en laat niets liggen op mijn bed buiten m’n slaapzak.

Iedereen lijkt dit idee te hebben en ondanks het feit dat we allemaal in dezelfde situatie zitten, is er toch een zeker wantrouwen. Om 8.30 u. liggen we allemaal in bed. We zijn gewoon doodop. De Pyreneeën geven ons alweer een lesje in nederigheid.