Op het Spaanse platteland wordt een pelgrim gewekt of door onnozele medepelgrims die véél te vroeg opstaan of door een Spaanse haan. In Fisterra is het anders. Er zijn nauwelijks medepelgrims en in dit pension hebben we een privékamer. De hanen van het platteland zijn hier vervangen door de meeuwen in de haven. Op zich is dat ook perfect natuurlijk.

We hadden gisteren al besloten om niet met het openbaar vervoer naar Muxia te gaan maar een taxi te nemen. De bus doet er een dikke drie uur over, de taxi slechts 30 minuten. Muxia zou een véél minder toeristische badplaats zijn... spijtig genoeg zit het weer niet mee. Het motregent, het strand mogen we vergeten. Na het ontbijt gaan Wilma en Gerry zich informeren rond de terugreis naar Santiago. Daarna vluchten we in een typisch Galicische kroeg, vanwaaruit ik nu de verslagen schrijf. Toffe doedelzakmuziek, lekkere tapas en een fris pintje is het waardige alternatief voor een half dagje strand.

Rond 14.30 u. vertrekken Wilma en Gerry richting Santiago. We weten pertinent dat we elkaar zeker nog zullen terugzien. Dat maakt het voorlopige afscheid draaglijk. Waren al onze andere kameraden van de Camino ook maar zo... er zijn er veel die beloven contact te houden maar weinigen die het effectief doen.

Wanneer het weer wat opentrekt, stappen we naar het heiligdom van Virxe da Barca. Het ligt letterlijk met de voeten in de oceaan. Meer nog dan in de cap Finesterre beseffen we hier dat Europa op dit punt eindigt en door de zee wordt opgeslokt. We staan op letterlijk 20 stappen van het einde van Europa... de rotsen zijn machtig. Zelfs het weer is voor dit decor geschikt... het geeft een extra dramatische dimensie aan de zaak.

We eten samen iets in hetzelfde barretje waar de dames de rugzakken mochten achterlaten en vanwaar we trouwens twee paraplu's meekregen. De schotels zijn even lekker als Galicisch zijn, de muziek is ondertussen goede rock geworden. Ik besef dat ik dit genre meer en meer begin te appreciëren... zalig gewoon. Op een half uurtje van het vertrek van Wilma en Gerry spelen ze "Should I stay, or should I go now?". Ook wij stellen ons die vraag.

Frankie en ik wachten op Staf en Stef. Ze komen ons hier op het einde van de wereld ophalen. We zullen samen al zwalpend tussen de Spaanse steden en de Franse bergen, onze weg terugvinden naar België.