We staan op en buiten hangt een dikke mist...als die optrekt wordt het zeker prachtig weer.  Buiten de eerste dag hebben we het trouwens écht getroffen... elke dag T-shirtweer!

Frankie merkt terecht op dat we nog niet dikwijls de tijd genomen hebben om een goed ontbijt te nemen.  Buiten het royale ontbijt bij Jos en het ontbijt in de jeugdherberg van Namen hebben het altijd overgeslagen.  In Gembloux was er de mogelijkheid gewoon niet... we stelden ons tevreden met twee boterhammen uit een plastic bakske, gekocht in het meest desolate pompstation van de streek.  Vandaag wordt het anders: een grote kan thee en een kan met chocomelk, boterhammen, choco, kaas, the lot!  We twijfelen nog even welke weg te volgen... Rocroi lijkt onbereikbaar vandaag, dan toch maar de trage weg door de bossen.

Bij het binnenlopen van Olloy waarschuwt een bord ons “Pêche reservée. NO KILL”? Hoe dit te interpreteren.  In Hastière (zie foto’s dag 3) mochten we al een eigenaardige vertalingen lezen: “Gereserveerde visvangst”... zouden ze hiermee dan hetzelfde bedoelen?

Een hele dag trekken we door de bossen van de Ardennen en bij elk dorp stellen we ons de vraag: is dit nu België of Frankrijk? Wie zal het weten?  Het pad volgt voor een groot stuk de Viroin.  Op een bepaald moment moeten we op handen en voeten de steile heuvelwand omhoog klauteren... dit kan toch niet de bedoeling zijn. Het is nauwelijks te doen, zeker niet met een rugzak als de onze.

Onderweg maken we ons de bedenking dat we blijkbaar moederziel alleen onderweg zijn.  We komen geen andere wandelaars tegen. Het enige teken van leven dat we vandaag in deze diepe wouden merken is één houtvester. Hij werkt alleen met een kraan die in één beweging de boom als een tandenstoker aan de wortel uitpitst, de boom stript van zijn takken en hem in gelijke stukken zaagt.  De hele procedure duurt géén minuut. Op één dag rooit hij de warande van Tervuren! Wat efficiëntie betreft is er bij de Garden Company zeker nog ruimte voor verbetering.

Bij het verlaten van de bossen dalen we af naar Le Moulin Manteau.  Een dame staat met volle energie de ramen te lappen.  De lenteschoonmaak is blijkbaar begonnen.  Ook daar zullen we in België aan ontsnappen!  Frankie vraagt op goed geluk of Rocroi nog ver is.  We waren er vast van overtuigd dat we Rocroi maar pas morgen zouden kunnen halen. “Mais non messieurs, vous êtes à 5 kilomètres”.  Wablief?!  We laten ons de weg nauwkeurig uitleggen en vertrekken met volle moed.

Inderdaad geen uur later stappen we de verdedigingsmuren over die opgetrokken zijn door Vauban, wie anders? Het stadje is supergezellig, op de markt staat een oud gebouw in hout.  We zijn dolgelukkig toch tot in Rocroi geraakt te zijn.

In het Office de Tourisme laten we ons boekje afstempelen en boeken we de Gemeentelijke Refuge.  Voor een héél democratische prijs overnachten we in een totaal vernieuwd pand.  We zijn in Frankrijk... en deze keer voor goed! En nog wel in de streek Champagne-Ardenne. Na géén uur komt een vriendelijke vrijwilliger van het lokale Compostela-genootschap ons officieel verwelkomen op de via Campaniensis.