Frankie wekt me om 8 uur... zou de receptionist deze ochtend dezelfde zijn als die gisteren?  Gedienstig was hij zeker wel... maar de verschijning was op zijn zachtst uitgedrukt ongewoon.  We weten nu waar Michel Serrault zijn inspiratie haalde om zijn sterrol in La Cage aux Folles te spelen. We huiveren bij het idee hem te ontmoeten in zijn ochtendornaat: krulspelden en een pyama met bollen... dat is er over!

Weerman Kelle stuurt ons een bericht met de boodschap dat het perfect weer zal worden vandaag. We besloten gisteren al om vroeg te vertrekken.  Aangezien de supermarkt rechtover het hotel nog gesloten is, eten we de rest van onze picknick op bij wijze van ontbijt. In Givet zelf kopen we nog wat mondvoorraad en vertrekken langs de Maas richting Rocroi.

Onderweg lopen we door het middeleeuws dorp Hierges. We zijn ondertussen al een tweetal uur aan het stappen en besluiten de rugzakken even af te werpen.  Wat een dorp!  Bij het verlaten biedt een lokale tearoom “la pause du pélerin”...  even verderop komen we de eerste wegwijzers tegen die specifiek kunnen worden gevolgd tot in Compostela.  Waah... nu zitten we op de route.  Dit dorp is duidelijk al eeuwen het vertrekpunt. Het geeft een vreemd gevoel te weten we in de voetsporen lopen van zoveel honderdduizenden mensen die dit voor ons gedaan hebben.

De route brengt ons in diepe bossen en laat ons tot de kam van de heuvels klimmen om ons vervolgens te laten afdalen naar schaduwrijke dalen en frisse beekjes.  Als een fatamorgana daagt de kerk van Virionval voor ons op.  Daar kan zelfs de Sint-Pieterskerk uit Leuven niet aan tippen.  Wat doet zo’n bouwwerk in zo’n dorp? Later zou een bewoner ons toegeven “Ils ont quand-même exageré, hein”.

Ondertussen klokt de stappenteller van Frankie bijna 29 km.... véél verder moet het vandaag niet meer worden.  In café “Montjoie” gaan we iets drinken en informeren we ons over overnachtingsmogelijkheden.  Hier kan het niet maar even verderop bij Robert in de “Petit Mesnil” moet het zeker lukken.  We geraken aan de praat met de drie heren die ons zo vriendelijk hebben geholpen.  De éne is postbode, de andere gepensioneerd gemeente arbeider en de laatste is weer een geval apart.  Hij verhuisde op zijn tweede naar Brussel met zijn ouders en werd uiteindelijk taxichauffeur na héél even façadeklascher geweest te zijn.  Hij in het Brussels dialect meester.

Via een stukje bos en een stuk langs een ouder spoorweg bereiken we Vierves.  Het hotelletje is rustig gelegen vlak naast de rivier... wie zou dit hier ooit kunnen vinden. Na een deugddoende douche wassen we onze kousen en ondergoed uit... De dag zit er op want aan dit hotel is wel een klein restaurant... de kip van Frankie en  mijn forel blijken super lekker bereid te zijn .... één  ding begrijpen we niet: Frankie krijgt een met citroen geparfumeerd doekje voor zijn vingers.  Aan mij geeft de ober een gelijkaardig pakje... alleen is het een medicijn Lysomucil. Heeft iemand enig idee waarvoor of vermoedelijk waartegen dit dient?