Ontbijten kon niet in dit hotel… daarom een snelle stop in een Subway. We zagen al eerder hoe de Amerikanen ongeveer héél hun hebben en houden meesleepten als ze zich verplaatsen maar vandaag lijkt het wel écht uitgenomen! Achter bijna elke wagen hangt een 15 meter lange caravan of motorboot. De meeste kampeerwagens zijn omgebouwde reisbussen waarachter de gezinswagen gewoon wordt meegetrokken. Sommige van deze kampeerwagens hebben zelfs twee ingangen én afzonderlijke zonnetenten! Miserie in het huishouden én dus elk zijn eigen sleephut… of zou bomma dit jaar eens mee op reis mogen? Op de bumper vooraan worden ook extra bagagerekken gemonteerd om fietsen of scooters mee te nemen. Ik wil me niet inbeelden wat er dan in deze campers zou kunnen te vinden zijn…. Ondertussen nemen we een ontbijt van fruit, magere melk en boterhammetjes met hesp. Het zou perfect anders kunnen: het hamburgerrestaurant maakt volop reclame voor de ontbijtburger. Inderdaad ontbijtburger… zelfde concept als de andere varianten maar met spiegelei en spek als extra. Awel merci!

Op weg naar Las Vegas brengen we een bezoek aan de Hoover Dam. De brug die het verkeer er rond moet leiden wordt als “vista point” gebruikt. We doen de wandeling tot aan het begin van de brug maar ik vraag dan aan Flip om foto’s voor mij te maken. Ik wil mezelf deze stress besparen. M’n hoogtevrees neemt weer de bovenhand. Mezelf hierover dwingen zou me écht te veel inspanningen en energie kosten. Ja, het is irrationeel maar ben héél gelukkig dit ook bewust te zijn. Dit kan ik gewoon niet, gewoon veel, véél te hoog!

Bij het bezoek aan de véél lagergelegen dam blijkt onmiddellijk dat het niet om een “normaal” bezoek zou gaan. Waar ik in Glen Dam werd getroffen door de onvoorstelbare cijfers inzake capaciteit en bouw werd ik hier getroffen door de onverwachte architectuur. Deze dam werd gebouwd tussen 1931 en 1935… op zich al een wonder dat men met de middelen van die tijd zo’n bouwwerk kon opzetten… maar vooral de stijl waarin men het deed, is meest verbazingwekkend. De kolos is opgetrokken in pure art deco-stijl! De prachtigste bas-reliëfs duiden het belang van de dam, op een andere kolom heeft men heel duidelijk het belang van de goede samenwerking tussen de oorspronkelijke bevolking en de bouwvakkers geïllustreerd. De originele deuren zijn van blinkend brons, aan de voet van de dam staat een statig beeldhouwwerk met twee feniksen.  Symboliek én uitermate verfijnde smaak kregen toen een prominente plaats bij het realiseren van constructies die de nationale fierheid dienden uit te dragen! Waar is die mooie tijd dan naartoe? Heeft u al ontwerpen gezien van U-place  in Vilvoorde of wat dacht u van de plannen op de Heizel? Verwerpelijk! Wat men toen kon – in twee jaar minder dan de originele bouwtijd – kan vandaag zeker ook, une fois de plus… il faut vouloir le faire. 

Ik heb met opzet geen cijfers gegeven over de Hoover Dam omdat die sowieso zouden verbleken in vergelijking met die van Las Vegas. De laatste drie dagen van onze reis brengen we door in Vegas. De stad van de superlatieven! Ons Excalibur-hotel behoort met haar 3990 kamers tot de kleinste van de stad. Het was tot 1993 het grootste maar is nu “slechts” het twaalfde grootste hotel ter wereld maar dat zint ons perfect. We houden het graag wat huislijk. Het grootste hotel telt maar liefst 7117 kamers. Als ik even uit het raam van onze persoonlijk balzaal kijk – dit kan je nauwelijks nog een kamer noemen -  zie ik de achtbaan van het New York New York-hotel waar mensen al krijsend in kleine karretjes de afgrond worden ingeduwd om dan na drie loopings en toch rond het gebouw uiteindelijk terug op dezelfde plaats te eindigen waar ze 45 seconden voordien vertrokken waren, in het midden van het casino binnen! De kick, sensatie is hier de handelswaar.

Even verderop rechts zie ik de vlam van het Vrijheidsbeeld uitsteken. Het werd ooit door de Fransen cadeau gegeven aan de Amerikanen en staat in New York. Ik bezocht jaren geleden in het kleine stadje Colmar het museum van de beeldhouwer die het ontwierp: Bartholdi. Het zou symbool staan voor de vriendschap tussen beide naties maar vooral voor de onafhankelijkheid. Van wat? Ik hoop dat het hier is ten opzichte van de gokwoede.  Mensen komen hier van heinde en verre hun geluk beproeven. Sin City heeft haar naam niet gestolen. 

Na de check-in proberen we ons een weg te banen door het bos aan gokautomaten en de roulettetafels tot aan onze kamer. Ik voel de duizenden flitsende lampjes en alle geluidjes ergens aan als iets bedreigend….  Het is treffend hoe sommige mensen aan hun machine zitten voor zicht uit te staren… de anonieme indoorboulevards bieden de perfecte omgeving om anoniem toch nog die éne laatste gok te wagen. Alles lijkt op elkaar maar is toch anders… hoe ontvreemdend is deze omgeving wel niet voor mij?

In de kamer kleed ik me snel om en ga met de familie Jansen naar het zwembad… de spa wil ik gezien hebben. Palmbomen, verschillende baden, bars… ook hier geen superlatieven genoeg. We drinken een Long Island Tea en gaan ons dan snel klaarmaken voor het vertrek naar “downtown” Vegas.

Flip reserveerde een taxidienst om ons naar de benedenstad te brengen. Zomaar een taxi? Neen we zijn in Las Vegas en zullen het effectief ook doen in Las Vegas-stijl. Er rijdt een zwarte blinkende Mercedes-bestelwagen voor, de ruiten zijn even zwart als het koetswerk. De chauffeur stapt uit en opent voor ons de deuren… geen van ons schijnt te beseffen wat er voor ons staat. Het volledige interieur is bekleed met rood kalfsleer. Aan de twee uiteinden van de “van” hangen grote TV-schermen die de videoclips tonen van de muziek de loeihard binnen wordt afgespeeld. Er zijn geen normale zetels maar één grote ovale divan waar ruim plaats is voor onze bende. In het dak en de wanden zijn strips met LED-lichten verwerkt die flitsen op de toon van de muziek en alle kleuren van de regenboog krijgen. Alvorens we onze trip naar downtown Vegas aanvatten, stoppen we nog even aan een liquor-store en kopen wat aperitief om onderweg te drinken. Nog geen 5 minuten na vertrek neemt DJ Redneck John met zijn smartphone de playlist over. We cruisen uiteindelijk met onze Partybus héél de Las Vegas Strip af. Langs deze laan staan alle grote hotel-casinocomplexen van de stad te flikkeren. Voor sommige worden échte shows gedaan om toch maar in de gunst van de gokkers te vallen en ze te verleiden hun dollars in hun speelholen te vergooien.

Op de terugweg houdt Mick Jagger ons gezelschap in de Partybus… van een onvergetelijke avond gesproken. Een afzakkertje nemen we nog bij ons in de kamer. De frigobox die ons al zo goed van pas is gekomen tijdens de rondreis zal ook in Vegas dienen. Drankjes aan de bar kosten $ 7, hier in de kamer slechts $ 1….. Graaf Lippens zou er niet mee kunnen lachen, maar die zit nu ver af. Bovendien is het ook wel eens aangenaam om uit het geflikker van de casino gewoon rustig op de kamer na te kaarten.