Nog geen 2 minuten voorbij de lodge stoppen we een eerste maal. De zandduinen lijken wel door de wind gesculpteerde meesterwerken. Het zouden perfect beeldhouwwerken kunnen zijn van Henri Moore. Een klein halfuurtje later stoppen we op het laagste punt van de Verenigde Staten. Badwaters ligt op 85,5 meter onder de zeespiegel we lopen er door een zoutvlakte die kilometers lang is.

De volgende halte is aan Red Cathedral. Op een dik halfuur wandelen van de weg ligt de Red Cathedal-rotsformatie. Een groot stopverkeersbord maant de bezoekers aan niet aan de wandeling te beginnen na 10.00 uur. We zijn eigenlijk een dik kwartier te laat wanneer we vooralsnog aan de trail beginnen. Al snel wordt duidelijk waarom het stopteken er stond. De temperatuur is niet uit te houden en er is nauwelijks een plekje te vinden om aan de loden zon te ontsnappen. De hitte wordt bovendien door de rotsen genadeloos op ons afgeketst. Is dit wel een wijze beslissing geweest? Na een twintigtal minuten krijgen we een eerste uitzicht op de Red Cathedral. Adembenemend… we vinden met een paar toch nog de moed door te lopen om een perfect zich te krijgen op het geheel. We worden na een halfuurtje uiteindelijk meer dan beloond voor onze inspanningen. Een bordeauxrode kilometers lange rotswand van honderden meters hoog. Door het spel van de erosie is de rots verticaal ingesneden waardoor deze mastodont de delicate elegantie krijgt van een gotische kathedraal.

Even verderop komen we aan het "Zabrinkskie point". Vanop de heuveltop krijgen we een uitzicht over de zoutvlakte van Death Valley. Hier zijn de rotsen dan weer "vanille"-geel en zo geërodeerd dat het op een vorm van koraal lijkt en een golvend landschap vormt.

Ik had nooit durven denken dat een woestijn zo’n rijk gevarieerd aanbod aan kleuren en vormen kon bieden. In een omgeving waar weinig kan overleven en dit zowel wat fauna én flora betreft, is er toch enorm véél te beleven.

Voor de lunch stoppen we aan Area 51. Dit zou de plaats zijn waar in de jaren ’50 van vorige eeuw een UFO zou gecrasht zijn. Uit het wrak zouden ze bovendien het lichaam van een alien hebben gerecupereerd. Wat er van het verhaal waar is, weet niemand. Wat wél duidelijk is dat lang in zo’n hoge temperaturen rondlopen of leven wel wat kan doen met een mens.

Op de parking van ons DaysInn hotel drinken we traditiegetrouw een fris pintje om de dag in schoonheid af te sluiten. We houden aan onze traditie en nemen hiermee een ongemeen hoog risico, drinken in het openbaar! Er zouden maar eens kinderen moeten zijn die ons live onze drug zien toedienen.  Later die avond zouden we een spotje zien op TV waarin men aan ouders aanspoort hun kinderen een programma te laten volgen om ze weerbaar te maken tegen alcohol.

Na een snelle douche besluiten we erop uit te trekken en iets te zoeken om te dineren. De Jansen-gang kiezen voor KFC, de Tervuurse Daltons duiken onder het streng toeziende oog van sheriff Flip in een lokale kroeg voor een snelle hap. Grootste gemene deler tussen beide? Gefrituurd eten in niet te bevatten porties. Wie krijgt ooit zoveel eten op? Kip, champignons, courgettes,… de hele rimram ondergaat hetzelfde lot: ze worden in een rijk beslag gedoopt en dan in heet vet gesmeten. Op zich héél lekker natuurlijk maar écht zwaar te verteren. De Jansenfamilie had een volledige emmer gefrituurde kip over van hun familiemaaltijd. Wie dacht dat de maaltijd het zwaarst te verteren was, heeft het alweer mis. Ondertussen is de keet volgelopen en draait de karaoke op volle toeren. We zijn de enige buitenlanders in dit sportcafé. De andere stamgasten lijken geen aanstoot te nemen aan het feit dat sommige nummers zo slecht gezongen worden dat ze nog nauwelijks herkenbaar zijn. Ze dansen en maken ambiance. Wij zijn de enigen die bier in flesjes bestellen, alle anderen bestellen liters bier in kruiken waar soms sinaasappel wordt ingesmeten. Is dit dan de Amerikaanse variant van sangria?