Het ontbijt gebruiken we zoals altijd buiten op het terrasje. Ook zoals gebruikelijk staat alles al keurig klaar wanneer we de trap afkomen. We worden serieus in de watten gelegd. Bovendien is er vandaag niet alleen gezorgd voor ontbijt maar ook voor een volledig picknick!

Voor vandaag hebben we een tocht geboekt die ons laat proeven van het andere Tenerif. Geen brede dijken met perfect onderhouden beplantingen en aanlokkelijke terrasjes ook geen brede standen met palmbomen en parasolletjes maar wel kronkelige wandelpaadjes, een authentieke Spaans bergdorpje midden de bananenplantages en een hartelijke verwelkoming op de geitenboerderij van een Cubaanse herder.  De naam van de tocht is anders niet minder prestigieus dan de schitterende dijken van de laatste dagen: vandaag lopen we de Camino Real, de koninklijke Camino dus. Een minibusje komt ons ophalen vlak voor het appartement. Onderweg naar het vetrekpunt worden nog andere caminogangers opgehaald, geen uur later stappen we met dit bonte gezelschap het pad op. Alfredo onze Zwitserse berggids neemt de honneurs waar en bewijst een prima gids te zijn in “zijn” bergen. De tocht loopt van Santiago del Teide, de laatste stad wanneer men de vulkaan oprijdt, tot Puerto de Santiago.

Al snel wordt me duidelijk dat ik mijn initiële plan dat ik in het verslag van vrijdag al met jullie deelde, zal moeten opbergen. Scheuten nemen van de planten die op dit eiland groeien is duidelijk geen goede zaak. De meeste hebben immers zeer giftige sappen die bij aanraking met de ogen tot zware irritatie kan lijden. Geen wolfsmelk op mijn terras in Tervuren dus. Een verwittigd man is er twee waard.

Het grootste deel van het pad is gitzwart, de vulkanische stenen en het zand absorberen de warmte en geven die hitte ook onmiddellijk terug af. Sommige stukken zijn dan weer okergeel. De vergezichten op het eerste stuk van deze tocht zijn adembenemend. Allerhande reuze cactussen en ook reuze vetplanten vormen op deze hoogte het gros van de vegetatie. Veel wilde dieren kunnen in deze onherbergzame omgeving niet overleven. Geen gemzen, marmotten of andere in deze bergen. De heer en meester over deze hoge toppen zijn de roofvogels die zich prima in hun nopjes voelen op de steile kliffen. In een groot stuk van de vallei mogen we niet afdalen omdat hier reuze hagedissen leven die in geen geval mogen gestoord worden door achteloze toeristen, al dan niet met hond.

In het bergdorpje,…., krijgen we heel even pauze en genieten van de picknick die Lea en Firmin voor ons hebben klaargemaakt. Men had ons verwittigd bij de inschrijving gisteren…. "Il’ n'y a rien là haut".  Dit hoorden we op onze eerste Camino ook al… al was de man die ons gisteren inschreef duidelijk niet goed op de hoogte. In een klein typische cafeetje op de hoofdweg van het dorpje is er wel een klein barretje dat allerhande verkoopt.

Bij het buitenlopen van het dorp stoppen we nog heel even bij een geitenboer dit hier in wel heel rudimentaire omstandigheden leeft en werkt. Heel merkwaardig is dat hij de dieren voedert met basilicum… u leest het inderdaad goed. Op het erf staat een kleine bestelwagen die afgeladen vol is met basilicum. 

Het tweede deel van de tocht is beduidend minder steil en is ook totaal anders van topografie. De steile heuvelhellingen werden aangelegd als enorme terrassen waar niet de toerist maar de echte ster van dit eiland wordt verwend: de bananenplant. Het eiland voert op weekbasis maar liefst 700 ton bananen uit! We lopen gedurende de volledige namiddag langs de enorme plantages. Veel van hen zijn volledig afgeboord met doeken om de planten te beschermen tegen de enorme winden. Ook de bovenkant van de planten wordt met dezelfde doeken beschermd waardoor men tot 25 % minder moet irrigeren. Alle plantages die niet bescherm waren voor de storm van eergisteren lager er heel triest bij. De bomen zijn omgewaaid en de oogst voor goed verloren. Trossen van 60 tot 80 kilogram bananen liggen troosteloos tegen de grond en zijn voor iedereen verloren. Als magere troost bij dit spektakel krijgen we wel te horen dat een banenplant maar één keer bloeit en vruchten draagt. Elk jaar zorgen de jonge scheuten aan de voet van de plant voor de nieuwe generatie bananenplanten… tegen volgend jaar zou er al niets meer van te merken zijn. De bananenplanten moeten hun rijk delen met een zeldzame mangoboom, advocadostruik of Citrusboom.

Om de dag helemaal in schoonheid af te sluiten trakteren we ons op een boottocht langs de rotsen van de Los Gigantes. De massieve rotsformaties zoomen de kustlijn af. Hier moeten de moderne constructies het onderspit delven voor de woeste natuur. De schipper van dienst blijkt trouwens een natuurliefhebber pur sang te zijn. Tot viermaal toe stop hij zijn boot om oude plastieken flessen, isomo en andere rommel uit het water te vissen. We varen uiteindelijk tot aan de plaats waar de Mascakloof zich in de zee smijt. We dachten eerst deze voettocht te doen maar de kloof blijkt al meer dan 2 jaar gesloten te zijn voor het publiek omwille van te gevaarlijk!

Terug in Los Americas spoelen we het stof van onze wandeltocht af met een frisse plons in het zwembad waarna we zoals altijd worden uitgenodigd om onze voeten onder de tafel te schuiven. Ook voor het avondmaal werd gezorgd. We mogen dus echt wel helemaal niet helpen. Het is een leven waar ik me anders wel snel kan in vinden.