Laatste skidag. Ik heb werdom zware moeite om op te staan maar trek me toch in gang.

Ik ben opgetogen omdat het écht terug vlot gaat. De pijn in de voeten is nu ook verdwenen… op het einde van de laatste skidag heb ik de piste niet minder dan 18 keer gedaan. Routine is dus geen slechte zaak om meesterschap in iets te bereiken.

S‘ Middags eten we samen aan de Sonnebahn en doen het allemaal relax.

Terwijl Yelina en ikzelf van de sneeuw genieten doen Kelle en Kathy zich tegoed aan een stuk chocomoussetaart. Nu ja een stuk taart? Alles staat hier in verhouding tot de bergen! Majestueus en betoverend!

Yelina is zelf ook heel tevreden over haar eerst ski-ervaring. Ze gaat op eigen initiatief nog twee keer terug naar boven en komt dus drie keer binnen geskied in Fiss. Op drie dagen tijd heeft ze de basis van het skiën onder de knie en is er zelf al van overtuigd dat ze er ook volgend jaar bij wil zijn.

Men had zwaar weer voorspeld in de loop van de dag… dat is ons gespaard gebleven. Er is wel opmerkelijk meer wind komen opzetten… en dat kondigt niet veel goeds aan. De wolken worden tegen de bergentoppen geblazen wat dus betekent dat er een zware (sneeuw)storm komt. 

Zoals gebruikelijk installeren we ons na een zéér snelle douche aan de Hanna’s toog. Ze geeft ons  twee kleine pintjes en één weitzen, zoals gewoonlijk, en komt onmiddellijk daarna terug uit de keuken samen met Sam. Ze zouden ons onder geen beding laten vertrekken zonder geschenk! Ze reikten ons elk deze mooi sleutel tot geluk aan! Wat een mooi gebaar! Ik voelde me hier al sinds mijn eerste verblijf thuis en dit cadeau bevestigt dat! Het is opmerkelijk hoeveel mensen met me inzitten en ben er uitermate dankbaar voor maar weet niet waaraan ik dat dan wel te danken heb.

En zo leren Hanna en Sam ons dat de sleutel tot geluk je eigen geluk altijd wordt aangereikt door anderen...