Ook deze keer heeft Kelle de perfecte voorbereidingen getroffen: het boeken van ons hotel, uitzoeken van verhuur van sleeën en ski’s, bepalen van pistes die we zeker niet mogen vergeten te doen, het napluizen van de beste deals voor de skiliften kortom alles werd tot in de puntjes uitgewerkt.

Kathy zou zeggen: "Planning is alles", en ze heeft overschot van gelijk.

Het vierkoppig reisgezelschap bestaat deze keer uit Yelina (het nichtje van Kathy en Kelle) Kathy, Kelle en ikzelf.

We zien er écht naar uit te kunnen vertrekken. Het druilerig weer en de weinig rooskleurige vooruitzichten in België waren we meer dan beu.

We hebben onderweg nog nooit zo’n slecht weer gehad maar zijn ook nog nooit zo snel ter plaatse aangekomen. Nederlanders, Britten, Denen en Noren zijn of helemaal niet meer, of onder heel strikte voorwaarden, welkom in Oostenrijk en zijn dus met veel minder onderweg.

Niet dat ik daar heel veel last van had aangezien ik traditioneel gezien tot aan de Oostenrijkse grens in een diepe slaap ben weggezonken.

Ons vertrek had anders wel véél voeten in de aarde omwille de Corona-cinema. Om toegelaten te worden in het Alpenrijk van Sissi en Franz-Jozeph heeft men immers een derde vaccin of een negatieve PCR-test nodig die bovendien niet ouder is dan 72 uur.  Testen die trouwens eenmaal ter plaatse niet werden gecontroleerd maar waarvan we thuis wel bang de resultaten hebben moeten afwachten én vooral duur hebben moeten betalen. Verder werden onze vaccinatiepasjes gecontroleerd bij het aankopen van de ski- of wandelpassjes. Eénmaal die op zak hadden we een vrijgeleide doorheen heel deze vallei.

De gewone en iets minder onaangename “stoffen” mondmaskers zijn hier ook niet toegelaten. Het moeten FPT2 mondmaskers zijn die als muilkorven over onze neuzen en mond moeten zitten… de veel te korte rekkertjes snijden meedogenloos in onze oorschelpen die nu ook trouwens in een hoek van 90 graden op onze hoofden zitten. Flaporen en veel gevloek is dus ons trieste lot… maar we nemen het er graag bij om toch hier te kunnen zijn. Een mens moet er iets voor over hebben. 

Het is zalig Hanne en Sam terug te zien en aangezien we buiten op de parking staan mogen innige omhelzing zonder mondmaskers dus wél. Begrijpen wie begrijpen kan.

In de vroege namiddag maken we onze opwachting in Fiss om de skipassen en Yelina’s lessen te regelen. De traditionele eerste pint nemen we in de Hexenhalm. Deze après-skitent is wél open maar zonder DJ om de boel op te ruien en de stamgasten moeten zich ophouden in veilige bubbels van 4 en zich vooral onthouden van de gebruikelijke baldadigheden waarvoor deze plekken gekend zijn.

Op de verschillende parkings in Fiss merken we dat onze onfortuinlijke noorderburen die in principe niet mochten vertrekken uit onze lage landen toch in zeer grote getalen de Oostenrijkse bergtoppen hebben kunnen bereiken. Laat het ook aan hen deugd doen! Bij het eerste avondmaal drinken Kathy en ik een flesje “Zweigelt”, een excellent droge en robuuste rode wijn uit Niederösterreich. Aan wie we op het einde van deze wintersportvakantie zwijggeld zullen moeten betalen is ons nog niet bekend maar we zullen het zeker met veel plezier doen. 

Na ons eerste Oostenrijkse diner vertrekt een groep van 30 Belgen terug naar huis. Hierdoor zijn we letterlijk de enige gasten in het hotel en zijn daar ook zeer gelukkig om….terug eens te  mogen overnachten in de geborgenheid van dit zalige Alpenhotel.