We wandelen samen naar de lockers die voor ons door Stef gereserveerd zijn… ik met een onzeker gevoel, Yelina vermoedelijk zonder te weten wat haar te wachten staat.  Zou ze weten hoe oncomfortabel skibotten zijn en vooral hoe onzeker we ons over sneeuw of ijs bewegen in deze kolossen van botten? Niets is evident op skibotten maar ook ander, véél eleganter schoeisel blijkt soms verraderlijk te zijn! Een willekeurig voorbeeld: gouden dansschoentjes met platte zolen blijken soms gevaarlijk te zijn, en daar weet Mimi Bigoudies wel meer over!

Ik sta met een bang hart aan de eerste “Abfahrt”. Hoe zal het lopen na twee jaar zonder ski? Echt heel zeker was ik nooit maar men moet zich uiteindelijk toch smijten en ervoor gaan.

Als een houten Klaas begin ik met zeer veel bochten me naar beneden te werpen en tot mijn grote verwondering blijkt het terug te lopen. De eerste keer dat ik deze piste deed was ik ongeveer een 40 min. onderweg, vandaag slechts een dik halfuur. In m’n volle enthousiasme doe ik het nog driemaal na elkaar over, steeds vlugger. “Die gaat lekker!” Ik beslis na deze krachtinspanning toch even een skiwasser (plat water met grenadine) te gaan drinken om te bekomen van mijn inspanningen en vooral prestatie. Hoe zou het met Kelle en Kathy zitten, waar hangt Yellina uit? No idea?!

Zo installeer ik me zelfvoldaan na mijn eerste prachtprestatie aan een tafeltje en denk te genieten van het winterzonnetje, dat het trouwens volledig met me eens was en me dus kwistig beloonde met zachte zonnestralen… Ik vlijde me neer op een lammetjesvacht en dacht te genieten van m’n watertje…. tot ik door had dat de tafel naast de mijne werd ingenomen door twee neergenestelde, haast kloekende, Limburgse Desperate Housewives. Ze wisten duidelijk niet dat ik alles verstond!  De éne moddervet en de andere ziekelijk mager, maar dus vermoedelijk even gelukkig.

Zo waren ze elk drukdoende met hun door koffie besmeurde slagroomkopjes en tegen elkaar aan het pochen hoe verschrikkelijk druk hun rijkelijke leven wel was! “Als we zaterdag thuis zijn, moet ik maandag werken, het was net zo na de cruise in november, de hond moet kakken achter het kot van de het nieuw zwembad (vader en kinderen zullen vermoedelijk goed verschieten als hen hetzelfde lot te wachten staat), en den hond mag niet in de jacuzzi”…ze bleven maar door memmen … terwijl de kinderen werden beziggehouden beneden door een aantal skimonitoren, en de twee heren hopelijk een strategische Alm hadden opgezocht waar deze twee figuren nooit zouden geraken, met of zonder plan of via kabelbaan of te voet. Indien Monty Pyton een tweede versie van “The meaning of life” zou willen maken, is dit zeker een sequentie. Toen ik het verhaal aan Hanne, onze beschermheilige én hoteluitbaatster vertelde, benoemde zij ze als: “hoogneuzigen”. Hoe mooi is de taal van Goethe toch, niet?!

Zo ook de “Ladis Abfart”! Op meer dan één moment moet ik manoeuvres doen die meer zouden passen als circus-act bij Bouglione dan wel bij een weloverwogen beweging van een (zelfs onervaren) skiër. Maar bon, ik geraak toch weer een aantal keer beneden zonder mezelf of anderen te laten vallen of te doen verongelukken. Een groot succes dus!

Bij de laatste “decente” besluit ik even te stoppen aan een "Alm"-barretje dat ook twee jaar terug mijn aandacht trok maar toen niet open was. De “Weiber Kessl” wordt niet gerund door personeel in keurige Tirolerpakjes, zoals vertrouwelijk, maar door de plaatselijke “out-laws”.

De juffra die me bedient, had zichzelf  die ochtend in een oude binnenband van haar moto gewrongen! Haar broek was gemaakt van puur Pirelli-rubber. God wéét precies waar het ventiel van de band zou gezeten hebben en ik huiverde bij het overlopen van alle opties! Misschien was er gewoon geen ventiel aan? Met haar weelderige dreadlocks kwam ze met een Oostenrijke Gemütlichkeit vragen wat ik wel wou drinken. Fel onder de indruk van de majestueuze omgeving op deze Alpen Alm, en niet in het minst door de verschijning van de Oostenrijkse schone in toch wel zéér eigentijdse Dirndl, kon ik niet anders dan een Franciscaner Weizen bestellen. Een mens moet zijn zielenheil toch van ergens halen, niet?

Kelle en Kathy springen als vlooien in de vacht van een mormeldier van de ene naar de andere plek in deze vallei om Yelina en mezelf toch maar te vinden en aan te moedigen. Zo gingen we op de middag eten op de Möseralm, waar Yelina met de skischool zou zijn.

De maaltijden die in de restaurants worden geserveerd zijn altijd uitstekend van kwaliteit en de kwantiteit is soms schrikwekkend groot. Wat dacht u van deze Möseralm burger. Twee stukken vlees van samen zeker 400 gr tussen een brood met diameter 25 cm. Kathy stelde zich inderdaad meermaals de vraag: “Hoe begin je hier dan toch aan?

Geen twintig minuten later zat ik terug in de kabelbaan naar het “Mittelstation” om van daaruit als een volleerde grote al skiënd mijn glorieuze entrée te maken in de Hexenhalm.

Yellina was bekaf en had haar “attirail” pas afgeworpen en opgeborgen in de locker wanneer ik hetzelfde deed, nog geen 10 minuten later. Bij de traditionele pint in de Hexenalm deelden we als echte pro’s de eerste impressies, besproken we de wisselende sneeuwkwaliteit en bestudeerden we aandachtig Kelles-Metro-rapport… maar eigenlijk hadden we allen éénzelfde wens: terug naar Mariënhof, douchen, relax, apero, diner en slapen!