We ruilen met plezier het traditionele nieuwjaarconcert uit Wenen in voor een rondje rodelen in de bergen rond Serfaus. We worden in de metro verwelkomd door een vriendelijke kinderstem die keurig de haltes aankondigt en vraagt voorzichtig te zijn met de volautomatische deuren. Hoe aangenaam is dit… het is zeker een welgekomen afwisseling voor de meer klassieke doorzopen “martini bianco”-stem.

De rodelbaan is hier een héél stuk steiler en dus sneller dan in Fiss. Bovendien is het moeilijk om meer te remmen aangezien de piste over grote stukken ronduit ijs is. Hier en daar doorkruist de rodelbaan trouwens de skipistes wat op zich ook een redelijk hachelijke bedoeling kan zijn. Het is dus oppassen geblazen. Bij de eerste tocht beslist Stef halverwege om toch handschoenen aan te doen. Hij stop de slee staat even recht om zijn rugzak te openen….geen seconde later had de slee haar tocht naar beneden verdergezet. Wat had je gedacht? Als de metro in Serfaus al volautomatisch is, zijn de sleeën dat zeker ook! We gaan samen een paar honderd meter verder op zoek en vinden wonder boven wonder de slee terug… een tiental meter lager in het sparrenbos. De enige die van de snelheid van deze piste blijkbaar minder last blijkt te hebben, is Yelina… ze is een dikke 10 min sneller binnen dan Stef en Kathy… en ik volg zelf nog een dikke 5 min later. 

We besluiten om na de tweede afvaart te gaan bekomen op de See Alm Hög. De Alm heeft een prachtig terras gelegen aan een enorm waterbekken. Deze zomer waren er kinderen in aan het zwemmen en spelen… nu duidelijk niet meer… en dit in eerste instantie omdat er geen water meer is. Dit waterbekken wordt in de lente gevuld met het smeltwater van de bergen en tijdens de winterperiode leeggezogen om de sneeuwkanonnen te voorzien van water. De laatste natuurlijke sneeuw viel hier op 6 december. Hier en daar zijn er buiten de pistes grote gaten in het witte sneeuwdeken dat onze anders zo groene alpenweides in een diepe winterslaap houdt.