Met de grootste moeite van de wereld geraakt ik tot aan de Rastbahn lift die mij… zelf nog hoger heeft gebracht. Tot in de vallei haal ik het niet. Sommigen lossen problemen op door ze “mee te nemen”, andere door ze te negeren, zoals je hier sta is de enige oplossing de oorzaak uit te vergroten en dan er héél gericht mee aan de slag te gaan.

Aan de Möseralm neemt Stef mijn ski’s over. Het lukt niet meer en ik voel me rot. Toch laten we het niet aan ons hart komen. Kathy neemt me resoluut mee naar de Möseralm café om me te laten bekomen… ik heb al héél dikwijls mogen ondervinden hoe goed mijn vrienden me kennen en dus ook weten hoe me op te vangen.

Het is vandaag de laatste dag van het jaar… als ware het een filmvoorstelling zie ik op het witte rotsmassief vlak voor me mijn volledig jaar de revue passeren. Ik denk terug aan mijn professionele carrière waar ik de hoogste eer mocht ontvangen door koningin Paola maar ook in de drek zat te dabberen met collega’s die niet vooruit wilden, verder voel ik scherp verdriet wetende dat mijn broer hier ook zo graag was, ben ik héél dankbaar voor de schitterende reizen die ik het laatste jaar maakte… er is gewoon geen betere plaats om een jaar af te sluiten dan op deze Steinegg alm. Moge het scherm gevormd door de sneeuw, waarop het jaar werd geprojecteerd, straks in de lente stilletjes wegsmelten en al onze zorgen en verdriet omzetten in druppels water die de plantjes zullen doen groeien. Verdwijnen om te laten leven?!?

Tegen valavond vetrekken we terug richting hotel. Deze avond staat er ons een zevengangenmenu te wachten.

Na de schitterende maaltijd werden we vriendelijk verzocht naar buiten te komen om op gepaste wijze afscheid te nemen van oudjaar en het nieuwe jaar feestelijk in te luiden… hoe dan? Met een spetterend vuurwerk dat vanop de parking van het hotel werd afgeschoten. De hele heisa die in de lage landen wordt gemaakt over het afsteken van vuurwerk heeft het hooggebergte nog niet bereikt! Het was ronduit prachtig!