’s Nachts wordt Zotte Marina, zoals Stef het terecht noemt, inderdaad een zotte boel! Het orkest blijft spelen tot dik half twee ’s nachts. Het lukt me niet te blijven te zwijgen als “Vagabondo” wordt gespeeld en zing luidkeels mee. Als “Gloria” aan de beurt is sta ik midden op de dansvloer (klik op de onderstreepte tittels van de nummers om ze te beluisteren)! Iedereen gaat door het dak… in die mate zelf dat een rolstoelgebruiker tot op tafel wordt gehesen! Ook wij laten ons zonder veel tegenwerking meesleuren in het feestgeweld! Dat was lang geleden!

Op één van de portalen in het historische centrum staat “Reffugium Peccatorum”… het toevluchtsoord voor zondenaars dus! Die kunnen er zeker zijn bij de vleet in Zotte Marina… bij het naar huis stappen merken we hoe dames van lichte zeden worden opgepikt door mannen zonder enige zeden! 

Na een paar uur slapen worden we wakker in hotel Medusa en bieden we ons beleefd aan bij het ontbijt! Alles wordt keurig uitgeschonken of op tafel geserveerd.

Even later flaneren we door het historische centrum van Chioggia en komen zo stilaan op onze positieven. We ruilen met veel plezier de chique dijken van Sottomarina in voor de visserskaaien van de oude stad. Hier geen boenkeboenke-tenten maar stemmige barretjes waar buiten vissers enkel hun cliënteel ook komen, en wij ook natuurlijk. Dit stuk van de stad staat in schril contrast met het Las-Vegas-achtige Sottomarina, letterlijk onder de zee. De lieflijke oude stad ontwaakt op het zondagse ritme van fietsers en vertrekkende motorbootjes. Een waterachtig zonnetje doet zijn best om de mooie pastelkleuren van de gevels te accentueren… ondertussen is het hier broeierig warm!

Bootjes varen af en aan, zondagse gemoedelijkheid ver van de drukte van gisteren. Iedereen is in vakantiestemming buiten de meeuwen die terreur zaaien in de kanalen van het mooie Chioggia. Ik installeer me uiteindelijke op een terrasje en probeer alle indrukken van de laatste dagen in verslagvorm neer te schrijven, Stef doet nog een toertje te voet. Zondag… zalig niets doen. Toch niet! 

Ik werk het verslag af op het strand van de Coloradoclub waar we gisteren zoveel plezier hadden. Dezelfde groep doet vandaag een “Matinée” concert op het strand (vanf 15 uur dus, zoals in alle cultuurtempels)… en dat mogen we als doorwinterende fans voor geen geld missen. Alleen installeren we ons deze keer niet voor het orkest maar backstage. De muziek horen we nog even goed maar als surplus hebben we ook het volledige defilé van de badgasten die op de muziek afkomen. Het uit houten latten uitgelegde pad dat de voeten van de onfortuinlijke badgasten moet beschermen tegen de brandende zon doet dienst als catwalk. De modellen defileren of strompelen voorbij, afhankelijk van de ouderdom, maar laten ons in elk geval kennismaken met de Italiaanse badmode, zomer 2021. Er is geen lijn te krijgen in kleuren of opgedrukte motieven…  dé grootste gemeenschappelijke deler is voor de dames – van alle leeftijden trouwens – is wél dezelfde! De stukken stof aan voor- en achterzijde mogen geenszins groter zijn dan een gemiddeld klein bierviltje. In de manier waarop deze lapjes aan elkaar worden gehouden hebben we geen wetmatigheid kunnen ontdekken. Soms een eenvoudig koordje dan weer een lint of net iets breder… het maakt er de parade enkel maar bonter op! Gêne is er helemaal niet omdat door de veel te grote zonnebrillen de perfecte anonimiteit gegarandeerd wordt voor onze diva’s!

En de heren… die vallen niet op omwille van hun, soms wel heel schaarse, badkledij maar eerder omwille van de manier waarop zich voortbewegen… kent u Aldo Machone, de Italiaans-Franse acteur? Awel zo!

 Ondertussen sluit het orkest af met een cover van Eros Ramazzotti dat eindigt met: “Grazie di esistere”, en we sluiten ons daar volledig bij aan! Well done!