Wakker worden in de Tiroolse Alpen! We staan er allemaal van versteld hoe rustig het hier is. Dit dorp telt tocht zeker 1000 zielen… nochtans hoort men hier niets. Hoe zaligmakend kan een goede nachtrust toch wel zijn?

In kamer 207 zijn we meer dan op tijd wakker. Wanneer Stef zich klaar maakt heb ik nog wat de tijd om wat te lezen. Het rustig aan doen en van elke moment genieten…. Daar gaat vakantie en verlof toch om… tijd nemen om van alles te genieten! Tijdens het zalige verwenontbijt maken we deze bedenking heel de tijd. Gisteren las ik in een dichtbundel het volgende stukje dat volledig aansluit bij wat wij nu voelen (het is uit de volledige context van het gedicht getrokken maar toch heel toepasselijk)

Onze hoogtestage gaat vandaag naar 2750 m, meer bepaald naar het Kaunertal, de wereld van de Steenbokken!

Dankzij de excellente voorbereiding van zeer goede gids en nog betere vriend K. wisten we perfect waar we welke pass zouden kopen om maximaal gebruik te maken van alle liften in de gebieden die we zouden aandoen. Uiteindelijk bleken er nog andere opties te zijn… Voor een kleine € 60 mogen we in twee valleien alle liften doen! Super!

We staan allemaal versteld van de schoonheid van de vallei die we doorrijden. De vergezichten, de watervallen en bergriviertjes, de majestueuze sparren en delicate bloemen maken ons lyrisch. In de potlodendoos stonden blijkbaar de meest intense kleuren van onder andere rode rotsformaties, het frisse groen van ontluikende plantjes, het diepe mosgroen van stokoude sparren alsook het onbepaald grijs van de “mittelsee”. Vanwaar deze kleur?

Na welgeteld 29 haarspelbochten staan we op de 2750m hoogte op het hoogste plateau en starten we de rondleiding van de Gletsjer. Stef en Jos gaan alvast naar de ingang van de Gletsjer en K. en ik wachten op de gids. Het is altijd aangenaam om door een expert ter zake te worden geïnformeerd… Hoe zalig is het om te luisteren naar iemand die weet wat hij/zij vertelt, met kennis van zaken en overtuiging mensen weet te boeien? 

Hoeveel van onze leerlingen en studenten in Vlaanderen zouden dit voorrecht nog hebben? Ik weet dat mijn leerlingen dienaangaande dat zeker niet altijd hebben mogen ondervinden en hoop in eerste instantie dat ik ze niet heb teleurgesteld.

Vanop de dode (steen)gletsjer zijn we uiteindelijk vertrokken naar de echte! Het is een oude dame die met een dikke mantel van beschermde folie moet worden gedrapeerd om zich zo te beschermen tegen de zon. Jos beweert bij hoog en bij laag dat hij ooit een “uffra” heeft gekend die zo koud was dat de centrale verwarming automatisch opstartte als zij zich van haar jasje ontdeed in zijn appartement, en dit in volle zomer! Jos heeft zeker geen gemakkelijk leven, blijkbaar!

Via de Karlesjochbahn steken we nog een tandje bij in de hoogtestage. We laten ons via de kabellift van 2750 m naar 3108 m brengen om een eerste zicht te hebben op Italië. We staan letterlijk met één been in Oostenrijk en met het andere in Italië. M’n drie reisgenoten beslissen vooralsnog een paar tientallen meters hoger te klauteren langs de rotsen… ik bedank feestelijk voor deze uitdaging.

Bij aankomst beleven we hoe een hele wielerploeg met veel zwoegen de laatste meters van hun beklimming aan het afwerken zijn. Dit met een fiets doen is zeker geen gewone uitdaging. Wat deze mensen deden wat bijna bovenmenselijk. Alle renners bleken mensen met een handicap te zijn! Sommigen deden de beklimming met een ligfiets, andere fietsen in een soort van tandemachtige formatie met drie achter elkaar. Chapeau! Had ik niet voorgenomen de schoonheid te appreciëren in haar perfecte onvolmaaktheid?!

We rijden niet langs de vallei maar nemen de “High road” terug naar huis en stoppen nog even in het Kaunergrat. Op aanranden van onze expert K. mogen we hier absoluut een uitzichtpunt niet missen. Vanop de begaande grond hebben ze hier een passerelle aangelegd die een dikke 20 m boven de diepe afgrond steekt. Onder lichte groepsdruk maar vooral de welgemeende aanmoedigingen van mijn vrienden beslis ik toch een poging te doen om m’n vertigo aan te pakken. Ik stap achterwaarts naar het verste uiteinde maar durf helemaal niet in de verte of in de afgrond te kijken. Een mens moet nu en dan zijn eigen demonen eens durver aanpakken!

De vooravond brengen we door op het gezellige terras van het Mariënhof. De lucht van de Alpen heeft duidelijk op ons ingewerkt. Met wat frisse pinten en een goede maaltijd sluiten we onze eerste volledige dag af. Het sterrenkijken loopt wat uit maar was ook weer de moeite!